Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131205 Τραγούδια, 269568 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Διαδρομή
 
Είχε σκεπάσει με το χέρι το τασάκι,
σα να ήταν το γέλιο τού γείτονα κρυμμένο μέσα του
κι' έστριβε την κλωστή στο στόμα.

Oχι, τα πουλιά δεν κελαηδούν πένθιμα.

Δεν ήταν μόνο αυτό που της τσάκιζε την πλάτη.

Κάθε που έσκυβε να γράψει την ιστορία
έχανε κι' ένα δάχτυλο,
λες και περίμενε να οδηγήσει μόνο με το δοξάρι,

σα να έχουν τα γεράματα κήπους με τριαντάφυλλα.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
AceOfSpades
12-09-2005
όλο ωραίο αλλά ο τελευταίος στίχος είναι απίστευτος ..σα να σε πιάνει από το γυακά , να σε σηκώνει και να σου αστράφτει ένα μπουκέτο (-όχι τριαντάφυλλα)
επισκέπτης
12-09-2005
Για να είμαι ειλικρινής στους πρώτους στίχους δεν καταλαβαίνω τίποτα... εκεί απ' τον τέταρτο και μετά κάτι γίνεται...προς το τέλος με αγγίζει !!
Denis
12-09-2005
Αναρωτιέμαι, αν είναι κάπως έτσι εκείνη η περιώνυμη ''αυτόματη γραφή'' των σουρρεαλιστών, που τόσο δεινοπάθησε -του κάκου, βέβαια...- να μας διδάξει την... υποψία της η φιλόλογος στο λύκειο...
annaΤi
12-09-2005
πόνος-πόνος-πόνος-άφωνος κι εγκλοβισμένος......

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο