| |
| | Φραντς Κάφκα "Η γαλαρία" |  | | | Για τον vas... σε μετάφραση Κώστα Προκοπίου.... | | |
Αν μια οποιαδήποτε καχεκτική, φυματική αμαζόνα,
καθισμένη πάνω σ' ένα ταλαντευόμενο άλογο,
μπροστά σ' ένα άπληστο κοινό και σε ένα σκληρό αφεντικό
που κουνά χωρίς διακοπή το μαστίγιο του,
έκανε γύρους χωρίς σταματημό μήνες ολόκληρους πάνω στην πλατεία του τσίρκου·
αν τρανταζόταν πάνω στο άλογο, σκόρπιζε φιλιά,
έσπαζε τη μέση της κι αν το θέαμα αυτό συνεχιζόταν
μέσα στα ασταμάτητα βουητά της ορχήστρας
και των ανεμιστήρων και ολοένα προχωρούσε στο ανοιχτό και σκοτεινό μέλλον
με χειροκροτήματα που σβήνουν και πάλι δυναμώνουν ζωηρά,
ίσως τότε να ορμούσε κάποιος νεαρός από τη γαλαρία,
να δρασκελούσε τη μακριά σκάλα και φτάνοντας στην πλατεία να κραύγαζε
«σταματήστε!»
Κι όλα αυτά ανάμεσα σε σαλπίσματα ταιριασμένα με την ορχήστρα.
Αλλά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι.
Μια ωραία κυρία, λευκή και ρόδινη, ξεπετιέται
από τα παραπετάσματα που ανοίγουν μπροστά της περήφανοι υπηρέτες.
Ο διευθυντής , ζητώντας την ματιά της γεμάτος τρυφερή αφοσίωση,
την πλησιάζει με μια ζωώδη κίνηση, τη βάζει να καθίσει στο ψαρί άλογο,
σαν να ήταν η πιο αγαπημένη του εγγονή που πάει σε επικίνδυνο ταξίδι·
διστάζει να δώσει το χτύπημα για την εκκίνηση,
μα τελικά αυτοκυριαρχούμενος το δίνει·
τρέχει κοντά στο άλογο με στόμα ανοικτό·
με βλέμμα που πετάει σπίθες παρακολουθεί τα πηδήματα της αμαζόνας·
δεν μπορεί να συλλάβει την άπιαστη τέχνη της·
με εγγλέζικα παραγγέλματα προσπαθεί να την προειδοποιεί·
τους βοηθούς που κρατούν τους κρίκους τους φωνάζει άγρια να είναι προσεκτικοί·
λίγο πριν από το salto mortale εξορκίζει με υψωμένα χέρια την ορχήστρα
να σταματήσει το παίξιμο· τελικά σηκώνει τη μικρή από το άλογο που τρέμει,
της δίνει φιλήματα στα δυο μάγουλα και βρίσκει
κάθε επιδοκιμασία του κοινού όχι ικανοποιητική ενώ αυτή,
στηριγμένη πάνω του, στα άκρα των ποδιών, κυκλωμένη από σκόνη,
με ανοικτά τα μπράτσα και με το κεφάλι προς τα πίσω θέλει
να μοιραστεί την ευτυχία της με όλο το τσίρκο-
μια λοιπόν που τα πράγματα είναι έτσι,
ο νεαρός στην γαλαρία γέρνει
και ακουμπά το πρόσωπο του πάνω στα κάγκελα
και στο τέλος της παράστασης,
βυθισμένος σ' ένα φοβερό όνειρο,
κλαίει χωρίς να ξέρει το λόγο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
vas
13-09-2005 | καταπληκτικό το κείμενο του Κάφκα... αν και ο αγαπημένος μου συγγραφέας δεν το ήξερα... ευχαριστώ Χρίστο για την αφιέρωση...:) | | Γιαννόπουλος Χρίστος
13-09-2005 | Είναι από τα αγαπημένα μου κείμενα....θα θελα να μπορούσα να έγραφα κάτι τόσο σπουδαίο σε ορμή και ουσία....φιλιά βρε... | | annaΤi
13-09-2005 | ....αν και διαφέρει.... σε ορμή και ουσία... μου θύμισε τον κλόουν, του Τσάρλι Τσάπλιν.... ωστόσο, σ' αυτό το κείμενο, διαφεύγει από τον συγγραφέα, η ομορφιά της πραγματικότητας, που ξεπερνά όλες τις "ιδανικές συνθήκες" της φαντασίας, σε σύναιση και σοφία.... | | annaΤi
13-09-2005 | ....και ομορφιά, στην τελική... | | kapnosa-v-ainigma
14-09-2005 | πέσανε και τα σκληρά!.... | | επισκέπτης
14-09-2005 | Φοβερό Χρίστο!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
