| |
monajia
18-03-2011 @ 08:42 | Έβαλα το κλειδί, μα δεν άνοιξα την ψυχή σου
ήξερα ήταν μάταιο, να κερδίσω την μορφή σου
άφησες ανολοκλήρωτο το πλήρωμα του χρόνου μου
μοίρασες στο άπειρο τα ψήγματα του πόνου μου
Κι όμως, αναρωτιέμαι αν είναι δίκαιο να πνιγεί το ωραίο
για να επιβεβαιώσουμε ότι δεν ξεφεύγουμε απ’ το μοιραίο
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ... άρα υπάρχω
18-03-2011 @ 17:56 | Αναρωτιέσαι φίλε μου, περί... δικαιοσύνης...
και τη φθορά του έρωτα προσάπτεις στο μοιραίο
μα είν' αξίωμα η φθορά, γι' αυτό όρκους μη δίνεις
φύλα καλά τις θύμησες... και κάθε τι λαθραίο!
Το φως από τα μάτια της, το μέλι απ΄τα φιλιά της
τη ζέστη της αγκάλης της τους χτύπους της καρδιάς
να τα κρατάς για φυλαχτό -του έρωτα συ απελάτης-
κι αν κάποιοι ξεψυχήσανε, μη παύεις ν' αγαπάς.
Καλό ξημέρωμα Γιάννη. | | στίχος
23-03-2011 @ 07:08 | ένιωσες μια στάλα απ’ τον τρόμο μου
Κι όμως, αναρωτιέμαι αν είναι δίκαιο να πνιγεί το ωραίο
για να επιβεβαιώσουμε ότι δεν ξεφεύγουμε απ’ το μοιραίο
.....!!!!! μέγας............... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
