| |
ήσουν μια στάλα απ' την αυλή μου
μια πεταλούδα που με τρυπά
πιάνεις το ρίγος απ' το σκαμνί μου
και μια σηκώνεσαι , όπως παλιά
βγαίνεις σαν χώμα που προσκυνάει
λες πως υπάγεσαι σα φυλακή
είναι το ροδή που σε ρουφάει
μια το άσπρο και μια το γκρι
μην απελπίζεσαι τώρα που οι λέξεις
δε σε αγάπησαν όπως και χθες
μοιάζεις να χάνεσαι ας με πιστέψεις
είναι το όνομα που δε μου λες
κι αν δε κατάλαβες αυτά που γράφω
είναι που σύντομα θα τρελαθείς
γιατί το δούλεμα μοιάζει με τάνγκο
που σε χορεύει ξανά στο ταψί
[align=center][B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
