Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Καρδιά μου
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130619 Τραγούδια, 269439 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Καρδιά μου
 Ένας διάλογος με την καρδιά μου(όχι ότι με ακούει και ποτέ...)
 
Καρδιά μου, σε είχα προειδοποιήσει μα δεν με άκουσες. Πόσες φορές πρέπει να διαβείς το ίδιο μονοπάτι μέχρι να καταλάβεις ότι καταλήγει σε αδιέξοδο; Δεν έμαθες ακόμη τη διαδρομή; Θα 'πρεπε πια να ξέρεις απ' έξω κάθε της στροφή, κάθε μικρή ή μεγάλη ανηφοριά που λίγο λίγο σε οδηγεί και πάλι στο γνωστό σου χώρο μαρτυρίου. Έχεις ποτίσει κάθε πέτρα και κάθε της ξερόχορτο με το αγνό σου αίμα κι όμως επιμένεις να κλείνεις τα μάτια, ν' αγνοείς κάθε σημάδι και σαν υπνωτισμένη προχωράς να σταυρωθείς ξανά...

Ακόμη και την ύστατη στιγμή που σου καρφώνουν τα καρφιά της άρνησης και της αχαριστίας εσύ επιμένεις να συγχωρείς, βρίσκεις δικαιολογίες κι ο μόνος που κατηγορείς είναι ο εαυτός σου. Γιατί το κάνεις αυτό; Δεν με λυπάσαι; Πώς μπορείς να συγχωρείς τους πάντες εκτός από εμένα; Ξεχνάς ότι ο πόνος σου είναι και δικός μου; Δεν βλέπεις τις πληγές στο σώμα μου και στην ψυχή μου; Στέγνωσε το στόμα μου καθώς φωνάζω σ' αγαπώ κι απάντηση καμία, τα απλωμένα χέρια μου βρίσκουνε μόνο αγκάθια, χειρότερη κι από μαστίγιο πέφτει επάνω μου η απόρριψη, χάδι κανένα και μάτια δίχως δάκρυα ψάχνουνε στήριγμα και βρίσκουν μόνο περιφρόνηση...

Κι εσύ τι κάνεις; Αγαπάς ακόμη πιο πολύ, αμετανόητα ρομαντική γυρεύεις την αληθινή αγάπη, της γράφεις στίχους και τραγούδια, κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι κι όταν ξυπνάς παίρνεις σφεντόνα και κυνηγάς τα όνειρά σου σαν μικρό παιδί, ξεχνάς ότι τα όνειρα δεν παγιδεύονται, ακόμη χειρότερα ξεχνάς ότι τα όνειρα ζούνε μονάχα για ένα βράδυ, εφήμερες δροσοσταλίδες στο πέπλο της ψυχής που με το πρώτο άγγιγμα της ανατολής πεθαίνουνε και σβήνουνε αφήνοντας την ψυχή μας διψασμένη και στεγνή...

Δεν σ' ενοχλεί ο θάνατος. Ποτέ δεν σ' ενοχλούσε. Πιστεύεις πως η αγάπη μπορεί να τον νικήσει και να σε κάνει αθάνατη, να σου επιστρέψει το χαμένο απ' την αρχή του χρόνου κλειδί του Παραδείσου. Πόσο γελιέσαι! Πιάστηκες στον ιστό της αυταπάτης σου και ξέχασες το ίδιο σου το ψέμα. Μα δεν το βλέπεις; Η αγάπη είναι θάνατος, ο πιο γλυκός κι ο πιο σκληρός ταυτόχρονα κι είναι ένας θάνατος που δεν μπορείς μα μήτε θες και να ξεφύγεις. Σε κατατρώει λίγο λίγο σαν το σαράκι κι ούτε που αντιστέκεσαι. Το αντίθετο μάλιστα...

Απλώνεις τα χέρια και βουτάς στο κενό γιατί στην αγάπη δεν ρωτάς, δεν περιμένεις, απλά δίνεις κι εμπιστεύεσαι. Τι κι αν κάθε φορά το μόνο που παίρνεις πίσω είναι θάνατος; Πεθαίνεις κι επιστρέφεις πρόθυμη για νέες θυσίες πάντα στον ίδιο άσκοπο αγώνα και μαζί σου πεθαίνω κι εγώ και κάθε φορά ο θάνατος πονάει ακόμα πιο πολύ γιατί προστίθεται στους προηγούμενους και ήδη το φορτίο είναι βαρύ. Δεν το αντέχω άλλο αυτό. Πόσες φορές πια να πεθάνει κανείς για την αγάπη; Δεν έχω άλλες ζωές να δώσω, κουράστηκα, κλείνω τα μάτια και βλέπω μόνο πόνο, δεν ονειρεύομαι πια, στέγνωσε η ψυχή και χάθηκαν τα δάκρυα.

Καρδιά μου, σε είχα προειδοποιήσει μα δεν με άκουσες. Τώρα είναι αργά και το ξέρουμε κι οι δυο μας. Αυτός ο θάνατος θα είναι ο τελευταίος κι ετούτη τη φορά δεν θα υπάρξει ανασταση για κανένα μας. Μετράω τους χτύπους σου σαν ξεκούρδιστο ρολόι και ξέρω πως σε λίγο θα πάψεις να χτυπάς κι αυτή η σιωπή θα είναι ακόμη πιο εκκωφαντική, γιατί θα είναι η σιωπή της μοναξιάς και του θανάτου...


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 3
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Νυχτερινοί μονόλογοι
      Κατηγορίες
      Έρωτας & Αγάπη
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Τα κείμενα είναι πνευματικά κατοχυρωμένα...
 
monajia
04-04-2011 @ 07:15
Καρδιά μου, σε είχα προειδοποιήσει μα δεν με άκουσες. Τώρα είναι αργά και το ξέρουμε κι οι δυο μας. Αυτός ο θάνατος θα είναι ο τελευταίος κι ετούτη τη φορά δεν θα υπάρξει ανασταση για κανένα μας. Μετράω τους χτύπους σου σαν ξεκούρδιστο ρολόι και ξέρω πως σε λίγο θα πάψεις να χτυπάς κι αυτή η σιωπή θα είναι ακόμη πιο εκκωφαντική, γιατί θα είναι η σιωπή της μοναξιάς και του θανάτου...

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
dante537
04-04-2011 @ 11:45
krima pou i kardia den exei xeili kai aytia. i epikoinonia omos pali den einai provlima. krima pou agnoei tis proeidopoiiseis mas ::yes.::
oneiropola
04-04-2011 @ 12:37
Καρδιά μου, σε είχα προειδοποιήσει μα δεν με άκουσες

Δυστιχως η καρδια δεν ακουει !!!::up.:: ::up.:: ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο