| |
τα πικρά μου δάκρυα δες της πέτρας της ακίνητης
και του χορταριασμένου αυλόγυρου,
της πόρτας με τους σκουριασμένους μεντεσέδες
που δεν ανοίγει πια μήτε και με τη μάνητα του ανέμου.
και στέρξε με και παρηγόρησέ με …
πες μου για την επιστροφή των χελιδονιών κάθε άνοιξη
και για τις μαγικές εκείνες λέξεις
που ξεκλειδώνουν την απομόνωση.
πες μου για την ροή των ποταμών την ασίγαστη
που είναι ικανή να σκάψει τα βουνά
για τον αιώνιο κυματισμό πες μου των νερών
και για τις πλημμυρίδες και τις άμπωτες τις μπλάβες
για τους χιλιάδες ήλιους πες μου
που ακόμη τάχα μας οφείλει ο ορίζοντας….
τα πικρά μου δάκρυα δες, των κιόνων των θρυμματισμένων
και των αρχαίων ναών με τις καταστραμμένες οροφές
και τις μετόπες τις μετέωρες στο χάος
που άλλοτε είχαν ευτυχίσει λάξευσης περίτεχνης
οι επιφάνειές τους.
και στέρξε με και παρηγόρησέ με…
πες μου για τα καινούρια φύλλα που αναφύονται,
για τους καρπούς με το σκληρό περίβλημα
που κυοφορούνται στης αμυγδαλιάς τα ανθάκια
κι όλους τους μύθους ,πες μου, που έχουν το τέλος ευτυχές
και λένε για τα έπαθλα που δίνει η υπομονή στο τέλος κάθε άθλου
και για τους κότινους με τους οποίους στέφονται
όσοι δεν έχουν πάψει να ονειρεύονται….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
