| |
Άυπνη νύχτα ξανά
η γη προσκυνά τον ήλιο
το όνειρο ταξιδεύει
στην άβατη γραμμή των οριζόντων
κι εσύ αθέατη πνοή του πρωινού.
Κομμάτια γη και ουρανός
στα χέρια σου χρυσάφια ∙
τα χρόνια που ‘φυγαν
καπνός μιας θολωμένης οπτασίας…
Ποιος είσαι εσύ, πού τελειώνεις
και που αρχίζει άραγε ο άλλος;
Πώς ξημέρωσες και πάλι έτσι…
μου λες; Πώς;
Κι η γραμμή των οριζόντων
αλλάζει πάλι κατοικία,
μορφή και πάλι διαφορετική,
μόνο εσύ και πάλι μια από τα ίδια,
τώρα λοιπόν, προσκύνα κι εσύ…
Αθέατη νότα ο παλμός σου
που σκίζει τη σάρκα σου ∙
τη κουρασμένη σου μορφή
τι τα τη ξεκουράσει;
Το δάκρυ εκεί…
μα δεν λέει να στάξει
στέκει στη γυάλινη βιτρίνα
φοβισμένο μη σε κάψει!
Και τι άλλο μπορείς να κάνεις λάθος,
τι άλλο πια,
έμεινε τίποτα αβύθιστο να το πνίξεις;
Φταίει άραγε αυτή η μουσική
ή η άγρυπνη νυχτιά;
Φταίει ο μικρός πρίγκιπας που δεν είναι εδώ
ή μήπως φταίω εγώ;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
