| |
Στη φιλντισένια γραμμή του κορμιού σου άφησέ με να γείρω,
μιας θάλασσάς σου γλυκόπιοτο κύμα να γίνω μικρό,
με το ραβδί σου άγγιξέ με παντού στο φως να ριγήσω,
και στων ματιών σου το αέρινο χάδι να θέλω να 'ρθώ
Τα πικραμένα κουρέλια του νου τυλιξέ τα στη λήθη,
μέσα σε κόκκινο ήλιο το στόμα σου στάζει γλυκά,
ειν' η φωτιά του Σειρήνες γυμνές με πύρινα στήθη,
το μαγικό των ματιών σου το φίλτρο σαν χύνεις αργά
Μια προσμονή πάντα αφήνεις στο χέρι μου μέσα να μένει,
μέλι που ξέμεινε μεσ' τη κυψέλη του αχόρταγου νου,
φωτοβολίδα χαράς που βαθειά σιγοκαίει κι ας πεθαίνει,
κάρβουνο γκρίζο με κρύσταλλο ατόφιο μικρού παλατιού
Όλο τα μίλια μετρώ μα τη ρότα ποτέ δεν ξεχνάω,
θαλασσοπούλι που ξέρει το δρόμο σε κύμα κι αφρό,
σαν ανατέλλεις μπροστά μου δε ζω σ' ουρανό, κι ας πετάω,
χάνομαι μέσα στ' αγιάζι της νύχτας που θέλω να πιώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
