| |
| | Εμπιστοσύνη |  | | |
[U][align=center]Εμπιστοσύνη[/align][/U]
Η μεσονύχτια σιωπή απλώθηκε στο σκοτεινό δωμάτιο. Η διακόσμηση ήταν απλή: ένα φθαρμένο ξύλινο γραφείο, ελάχιστα βιβλία σκορπισμένα εδώ και εκεί και ένα μπρούτζινο κρεβάτι στη γωνία δίπλα σ’ένα ξύλινο κομοδίνο με ένα τηλέφωνο. Η απαλή λάμψη του φεγγαριού διαπέρασε ακάλεστα από το παράθυρο και προσγειώθηκε στο πρόσωπο της – ένα πρόσωπο ταραγμένο. Ακόμα και στον ύπνο της, τα χείλη της ήταν σφιγμένα, αγαλήνευτα. Ο ξαφνικός χτύπος του τηλεφώνου αφάνισε τη σιωπή. Μισάνοιξε τα μάτια της και σήκωσε το τηλέφωνο.
«Ναι;» ψιθυρισε μισοκοιμισμένα.
«Σε ξύπνησα:» ρώτησε μια δυναμική, αντρική φωνή.
«Δεν πειράζει,» απάντησε αυτή ανήσυχα. «Τι συμβαίνει; Έπαθες τίποτα; Χτύπησες;» Νοιαζόταν πολύ για αυτόν. Ήταν αστυνομικός.
«Όχι, αγάπη μου. Είμαι εντάξει. Απλώς ήθελα να βεβαιωθώ πως είσαι και συ καλά. Συγνώμη που σε ξύπνησα. Όνειρα γλυκά.» Το έκλεισε.
Σιωπή κατέκτησε το δωμάτιο. Συνέχισε αν κρατάει το τηλέφωνο σφιχτά στα χέρια της. Τα δάχτυλα της άρχισαν να ασπρίζουν. Τι νόημα είχε αυτό το τηλεφώνημα; Γιατί; Έκλεισε τα μάτια της και τα ξανάνοιξε… το βλέμμα της σκεφτικό, ενοχλημένο. Τα χείλη της μισανοίξανε. Ο ήχος της λέξης «εμπιστοσύνη» βουησε στα αφτιά της. Ξαναέσφιξε τα χείλη της. Ο ήχος ήταν τόσο ξένος, σαν να προήρθε από το άγνωστο. Αυτό ήταν. Το βρήκε. Η λαϊκή λέξη με το διαστρεπτικό νόημα ήταν τόσο οικία και δυστυχώς, τόσο άγνωστη.
Θυμήθηκε πότε πρωτάκουστε τη λέξη. Ήταν οχτώ. Τραβούσε για το φούρνο παρέα με τη φίλη της. «Φίλη» Αναρωτήθηκε αν πραγματικοί φίλοι υπήρχαν. Κατσούφιασε.
«Έχεις σαράντα δραχμές;» την είχε ρωτήσει η φίλη της.
«Ναι. Τις χρειάζεσαι;»
«Θέλω να αγοράσω σοκολάτα αλλά έχω μόνο δέκα δραχμές. Αν μου δώσεις σαράντα, μπορούμε να τη μοιραστούμε.»
Ψαχούλεψε στην τσέπη της για το πεντακοσάρικο που της είχε δώσει η μητέρα της να αγοράσει γάλα και ψωμί. «Πάρτο,» πρόσφερε, «αλλά φέρε μου τα ρέστα. Πρέπει να πάρω γάλα και ψωμί για την μαμά μου.»
Η φίλη της άρπαξε το πεντακοσάρικο και το έβαλε στα πόδια. «Γυρνάω αμέσως. Βασίσου πάνω μου.»
«Γρήγορα.»
«Έχε μου εμπιστοσύνη,» είπε η φίλη της και εξαφανίστηκε μέσα στο ψιλικατζίδικο. Αυτή περίμενε έξω. Η φίλη της δεν γύρισε. Μπήκε μέσα στο μαγαζί να την ψάξει. Η πίσω πόρτα του μαγαζιού ήταν ανοιχτή και η φίλη της είχε γίνει καπνός. Ένοιωσε ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο της. Τι σημαίνει εμπιστοσύνη;
Στη Δευτέρα γυμνασίου είχε τρεις στενές φίλες. Όλες για μια και μια για όλες. Δεμένες για πάντα. Αδελφές. Μια ατσάλινη αλυσίδα.
Μαζί μια μέρα, αποφάσισαν να κάνουν κοπάνα από το σχολείο. Τις τσάκωσε ο καθηγητής της ιστορίας. Αυτή έμεινε άλαλη καθώς οι φίλες της έριξαν όλο το βάρος πάνω της. Αυτή έφαγε τρεις μέρες αποβολή ενώ οι φίλες της μορφωνόταν στο σχολείο.
Μια από τις πολλές έννοιες της λέξης «εμπιστοσύνη»
Ο νους της περιπλανιόταν. Τον γνώρισε στη Τρίτη λυκείου. Η πρώτη της αγάπη. Η μεγάλη αγάπη. Αυτός ήταν ωραίος, έξυπνος, ρομαντικός. Ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Αγαπιόταν και εμπιστευόταν ο ένας τον άλλο. Δυο λέξεις από τις οποίες πηγάζει μια αρμονική σχέση, με την εμπιστοσύνη ως πιο σημαντική. Αγάπη δεν υπάρχει χωρίς εμπιστοσύνη. Το νόημα της εμπιστοσύνης, έχει προσβληθεί, ποδοπατηθεί, διαστρεβλωθεί αλλά όχι για αυτούς. Αυτοί ήταν διαφορετικοί. Είχαν τα πάντα και κυρίως, είχαν εμπιστοσύνη. Ήταν ευτυχισμένοι.
Ένα χρόνο μετά ο ταχυδρόμος της έφερε ένα γράμμα. Αυτός σπούδαζε σε πανεπιστήμιο σε άλλη πολιτεία. Αυτή άνοιξε το φάκελο και η φωτογραφία του – γράμμα δεν υπήρχε – έπεσε στα χέρια της. Οι λίγες λέξεις πίσω από τη φωτογραφία καταστάλαξαν στο μυαλό της. «Εμπιστοσύνη είναι η ψευδαίσθηση των νεαρών ψυχών. Πέρασα καλά. Ευχαριστώ.» Κοίταξε το πρόσωπο του. Ήταν ωραίος, έγραφε εύστροφα, απλά και ρεαλιστικά. Αυτός άνηκε στο σήμερα και αυτή στο χθες. Αυτός είχε δίκιο.
Πάνω στο γραφείο της, η Κοκκινοσκουφίτσα. Χαμογέλασε. Γιατί δεν είχε κατανοήσει την έννοια του παραμυθιού όταν ήταν μικρή; Το παραμύθι ήταν πολύ ρεαλιστικό. Τα έξυπνα παιδιά γίνονται «φίλοι,» «αλυσίδες,» «αυτός». Τα λίγα υπόλοιπα, τα αθώα, τα αφελή και εύπιστα, μένουν κοκκινοσκουφίτσες.
Γύρισε τις σελίδες νευρικά έως ότου βρήκε τον λύκο να στέκετε όρθιος στα πισινά του πόδια. Άρπαξε ένα μαρκαδόρο, έντυσε τον λύκο με ένα κουστούμι, του κόντυνε τα αφτιά και τη μύτη και του μίκραινε τα δόντια. Ο λύκος είχε πλέον μορφή ανθρώπου. Γύρω του ζωγράφισε πολλούς μικρούς λύκους με κουστούμια και στη μέση στεκόταν η κοκκινοσκουφίτσα. Για πόσο ακόμα θα άντεχε; Γιατί να μη μπορούσε να ζήσει όπως ήθελε; Γιατί να ήταν διαφορετική; Αηδίασε.
Ο ήλιος είχε ήδη ανατέλλει. Ένοιωθε άρρωστη. Πήγε στο μπάνιο να πλυθεί, κοίταξε στον καθρέφτη και παρατήρησε ότι και τα δικά της δόντια είχαν αρχίσει να μακραίνουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | When the going gets tough, the tough get going! | | | |
|
monajia
25-07-2011 @ 17:56 | ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | silmariel
25-07-2011 @ 18:56 | το γυρισες πολύ ωραία προς το τελος
::smile.:: | | Helene52
25-07-2011 @ 20:16 | Πάρα πολύ ωραίο ::yes.:: ::hug.:: | | iraklisv
25-07-2011 @ 20:31 | Χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω και ελπίζω να είσαι καλά
Αν γράφεις φαντασίας έχω το καλύτερο site για σένα!
Ξέρεις εδώ είναι μόνο για ποίηση
Θα χαρώ να ακούσω νέα σου
Ελπίζω να είσαι καλά
έλειψες καιρό
Πολλά φιλιά
Για το γραπτό σου
θα σου πω στην δεύτερη ανάγνωση!
Καλά δεν κρατιέμαι, πολύ χάρηκα που ήρθες πάλι. | | νετη541
26-07-2011 @ 00:15 | ...αυτό κι αν ήταν έκπληξη!
| | Trelenaki
26-07-2011 @ 18:30 | Πολλοί από αυτούς που κατηγορούν τους άλλους για προδοσία, είναι άτομα που πληγώνουν, προδίδουν και προσβάλουν τους άλλους, οι οποίοι με την σειρά τους κάνουν πίσω. Τα άτομα αυτά κατηγορούν όσους τους εγκαταλείπουν επειδή δεν αντέχουν άλλο τον τεράστιο εγωισμό τους, τα ψέματά τους και την κακία τους.
Paula μου να προσέχεις τέτοιους ανθρώπους γιατί είναι τέτοιοι που θα προσπαθήσουν να σου πουλήσουν πολλά παραμύθια προκειμένου να σε εκμεταλλευτούν.
Γνωρίζω μια κοπέλα που νομίζει ότι με το να κάνει δωράκια, κοπλιμέντα και χαρούλες στους άλλους, γίνεται αυτομάτως φίλη, αδερφή τους...Είναι όμως τόσο σάπια μέσα της που αργά ή γρήγορα την παίρνουν χαμπάρι και της γυρίζουν την πλάτη...Εκεί να δεις "δάκρυα" που ρίχνει και πόσο την λυπούνται οι άλλοι που έμεινε μόνη και την εκμεταλλεύτκαν ενώ εκείνη είχε προσφέρει και είχε δώσει. Θεωρεί ότι τα πράγματα σε κάνουν αγαπητό και αξιόπιστο...Πόσο αξιολύπητο...
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
