| |
Της υπομονης κι αυτη η μερα
κι οπως καθε μερα της ζωης μας,
απροσκοπτα μικραινει η υπαρξη μας.
Τις απειρες στιγμες δεν τις μετραμε,
κι ομως σε καθε γεγονος ηχουν καμπανες,
σηματοδοτες ηχηροι, σημαινουν τις στιγμες,
τα δευτερολεπτα, μιά ολοκληρη ζωη.
Στις επαλξεις του νου και της ψυχης,
χωρις αρματωσια και πανοπλια,
ωστοσο εως και το τελευταιο καστρο υπαρξης
να κατακτηθει.
Παλινδρομηση, χωρις αγκυροβολιο οι εννοιες κι η σημασια.
Κι οι σκεψεις μ ' ανυπομονησια πλαθουν ταξιδια ατελείωτα,
ωστοσο παραμενουν σκεψεις ατελεσφορες, χωρις αντικρυσμα,
χωρις αξια.
Ηχω ακομη με τα ιδια λογια κουρασμενα,
λεξεις σε αποσταση και εργα σ ' ανεμους ανεξελεκτους,
παραδομενα, σ ' ανεμους του κακου.
Ηχω παραλληλα, δυό φωνες θαρρεις, σε αλλους κοσμους,
ο ενας μονο δικος μου, ο αντικατοπτρισμος.
Ηχω και στη σιγη ακομη, πουθενα το επιθυμητο.
Το πιο αορατο, απ' ολα πιο ηχηρο, πουθενα ελευθερια.
Αποτυπωνονται στο συμπαν κρυφοι ωτακουστες- ψιθυριστες,
λιγη μονο ησυχια, χωρις ψιθυρους, χωρις αντιλαλο,
δικη μου μονο θελω ελευθερια, φωνη χωρις ηχω,
συμπαν χωρις ωτακουστες - κλεφτες ψυχων -
μονο το ποθητο, ελευθερια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
