| |
Το μελτέμι τ' άστρα διαβάζει
στο ανάγλυφο του κύματος,
τις φυσσαλίδες γκρεμίζοντας,
σκέψεις πανώριες κι άχρηστες
Τα κιγκλιδώματα που ορίζουν
του καθενός τον άδειο έρωτα,
ματώνουν στη σκουριά σου,
αυτή που κρύβει κάθε τέλος
Η καλημέρα χάθηκε στο βράδυ
των πειστικών θαυμάτων μας,
μοιράζοντας του ήλιου το κίτρινο,
αναπολώντας φιλιά γλυκάνισου
Κι ο γυρολόγος των ψυχών μας
τυφλώθηκε απ' το ίδιο μένος,
αυτό που κλέβει το ψωμί του,
θυμούμενος το άλγος της αγάπης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
