| |
| | Τα ταξίδια του πατέρα |  | | | Τα ταξίδια τέλειωσαν, η απόσταση έμεινε | | |
Μείναμε οι τρεις μας πάλι, μέρες γιορτινές,
και στο μυαλό γυρίζουν οι ίδιες οι σκηνές.
Σκόρπια καρέ από της ζωής το σινεμά,
με ήρωές μου τον μπαμπά και τη μαμά.
Εκείνος πάλι έκανε λάθος το όνομά μου,
αυτή δε θέλει, μα όμως δάκρυσε μπροστά μου.
Με πόση δύναμη ψυχής, πολλή και λίγη,
θα πει: παιδί μου, ο μπαμπάς πρέπει να φύγει...
Κι εκείνος, κάπως θέλοντας να με ηρεμήσει,
πριν να μού λείψει, θα 'χει λέει κιόλας γυρίσει.
Κι ας μην την είπα, η σκέψη μου ήταν πάντα η ίδια:
Μπαμπά, μού λείπεις, κι ας μη λείπεις σε ταξίδια.
Θα με ρωτήσει ένοχα, τί να μού φέρει,
κι εγώ να σκέφτομαι πως θα 'πρεπε να ξέρει.
Φεύγει, κι εγώ πάνω στα τζάμια τα θαμπά,
ποτέ δεν έγραψα ένα σ' αγαπώ μπαμπά.
Ψάχνω να βρώ ένα θετικό στην ιστορία,
και λέω πως ήταν για αγκαλιά μια ευκαιρία.
Θα 'ναι η χαρά μου της επιστροφής η μέρα,
μ' αυτή η σιωπή δε συνηθίζεται, πατέρα.
Από μικρό παιδί, κι ας κλείνω τα τριάντα,
αυτός ο κόμπος θα 'ναι μέσα μου για πάντα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 5
| | | | | | | |
| | ftx , f(x) , heretiq , gaizkin , epsilon_xi_76 , Ευτύχης Χαιρετάκης | | | |
|
Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Ανθρώπινο μα μεγαλειώδες, συγκινητική και συνάμα πολύ δυνατή αποτύπωση μιας προσωπικής αλήθειας. Δεν ξέρω αν μου άρεσε τόσο πολύ εξαιτίας μιας παρόμοιας δικής μου αλήθειας, όμως πραγματικά με συνεπήρε. Τις αποστάσεις τις μηδενίζουν ή τις μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Αυτοί και μόνο αυτοί. Ελισσώ | | Yol
18-02-2006 | Ξέρω πως δε θα δεις το σχόλιό μου... ʼργησα να διαβάσω το ποίημά σου. Μου φερε δάκρυα, κι έναν δικό μου - πάντα ίδιο - κόμπο στο λαιμό. | | Άγγιγμα Ψυχής.. Νοήμα Ζωής
04-09-2006 @ 10:53 | Poli sygkinitiko ::cry.:: | | ΟΡΕΙΝΟΣ
15-11-2009 @ 02:20 | Δίνω τη δική μου ερμηνεία:
"Είμαι εξώγαμο παιδί και μένω με τη μητέρα μου .
Ο πατέρας μου μας επισκέφτεται όποτε ξεφεύγει από τη νόμινη οικογένειά του."
Πικρή αλλά υπαρκτή εικόνα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
