| |
Γι’ αυτούς που θρηνούν νιώθω έρωτα.
Κρύβουν μια σπάνια ομορφιά όντας υπάρξεις ανυπεράσπιστες.
Και εγώ θρηνώ καιρό τώρα.
Θρηνώ για πολλά πράγματα.
Πράγματα δικά μου και ξένα.
Για παράδειγμα χθες είδα το πιο λυπημένο χαμόγελο.
Πράγμα ξένο που όμως δεν πρόλαβα να το κάνω δικό μου.
Τι ουτοπία…
Aμέσως λυπήθηκα. Θλίψη ως το μεδούλι.
Και θρήνησα αυτό το χαμένο χαμόγελο:
‘’Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνο
Που έδυ σου το κάλλος;’’
Αυτοί που κατέχουν την θλίψη είναι οι άνθρωποι οι χαρακωμένοι, οι μοναχικοί.
Κι εγώ σαν μοναχός που είμαι, πλασμένος έτσι από τη φύση, δεν έχω πίστη πως μου αναλογεί άλλο λυπημένο χαμόγελο εκτός από το δικό μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
