| |
Νομίζω πως πλέον, χάρη στα άλματα που έχει κάνει η επιστήμη τον τελευταίο αιώνα και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, κάθε στοιχειωδώς μορφωμένος άνθρωπος γνωρίζει οτι ο κόσμος, τον οποίο αποκαλούμε γη, δεν είναι παρά ένα παραλληλόγραμο διαστάσεων 565*800. Φυσικά σαν κάθε παραλληλόγραμμο που θέλει να σέβεται τον εαυτό του η γη έχει τέσσερις πλευρές απο τις οποίες μπορεί κανείς, αν το χει μέσα του, να πέσει.
Το που καταλήγει όποιος και ότι πέφτει από τις άκρες της γης δεν είναι στην ύλη αυτού του εξαμήνου. Σημασία προς το παρόν έχει οτι η μορφική ιδιομορφία αυτή της γης, δίνει απάντηση σε μεγάλα ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα όπως το προαιώνιο “είδε κανείς τον παππού;”, το συχνά λιγότερο προφανές ”που πήγαν τα λεφτά;”, το κάπως λυρικότερο “κάπου υπάρχει η αγάπη μου μα δεν ξέρω που” και άλλα εξίσου κρίσιμα και σημαντικά.
Λιγότερο γνωστά από το σχήμα της γης, ίσως λόγω του οτι η ιστορία ήταν υπερβολικά απασχολημένη εκείνη την περιόδο με τις γελοιότητες κάποιου Γαλιλαίου και το πως τον έβαλε στη θέση του η Ιερά Εξέταση για να τα καταγράψει, είναι τα γεγονότα που συνέβησαν σε δύο γειτονικές πόλεις, χτισμένες πάνω στον γκρεμό στην ανατολική άκρη της γης και απομονωμένες από τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι άνθρωποι στην Μινγκ Σι και στην Ιλανκ Ιλάνκ ζούσαν τις πεπλεγμένες ζωές τους ήσυχα και ειρηνικά.
Αυτό όμως δεν μας αφορά γιατί οι πόλεις που βρίσκονταν στην άκρη της γης ήταν η Ιμπν Μπαχάι Νάλε και η Αμπού Μαρίφ Τάο.
Η απομονωμένη φύση των δύο πόλεων σήμαινε οτι οι μόνες επιρροές που είχαν ήταν η μία από την άλλη. Με το πέρασμα λοιπόν των χρόνων έφτασαν να μοιάζουν πανομοιότυπες. Όταν στη μία χτιζόταν ένα παλάτι ή άλλη ζήλευε και έχτιζε ένα ίδιο και κάτι ακόμα. Μετά ζήλευε η άλλη και έτσι λειτουργούσε ένας φαύλος κύκλος, απο τα ποιο μελανά σημεία του οποίου ήταν η στιγμή που στην Ιμπν Μπαχάι Νάλε αποφάσισαν να αποκτήσουν Χαλίφη. Η Αμπού Μαρίφ Τάο ζήλεψε κι έκανε το ίδιο και έτσι οι δύο μέχρι πριν αναρχοαυτόνομες κοινότητες με αιρετές και ανακλητές επιτροπές αρχόντων έγιναν μοναρχίες. Όταν η μάνα σας λοιπόν σας έλεγε οτι από τη ζήλεια μόνο κακό μπορεί να βγει, αυτό είχε στο μυαλό της και είχε δίκιο. Να την ακούτε τη μάνα σας.
Ελαφρώς πιο σχετικά με το θέμα μας, οι δύο πόλεις συνδέονταν μεταξύ τους μόνο με έναν δρόμο ο οποίος περνούσε σύριζα από τον γκρεμό στην άκρη της γης και αυτό οδηγούσε σε ένα παράδοξο φαινόμενο. Ανάμεσα στους ανθρώπους των δύο πόλεων δεν υπήρχε κανένας φιλόσοφος. Για να μην υπάρξει παρεξήγηση ούτε στην Ιμπν Μπαχάι Νάλε ούτε στην Αμπού Μαρίφ Τάο έλλειπε η εφυία. Σπουδαία κατορθώματα του νου όπως η τεχνική για να δάμάζεις τα γιγάντια ερπετά που ζουν στην άκρη της γης και η ορθή διαχείρηση των οικονομικών του κράτους, επιτεύγματα που ακόμα διαφεύγουν από τα πιο μεγάλα μυαλά του σήμερα, ήταν ήδη τελειοποιημένα στις δύο πόλεις στα όρια του γκρεμού.
Το πρόβλημα έγκειτω στην φύση της φιλοσοφίας και πιο συγκεκριμένα στις παρενέργειές της στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Όποιος φιλοσοφεί τείνει να αποκόπτεται από την πραγματικότητα και να περιπλανιέται στον κόσμο των ιδεών. Το βλέμα του εξυψώνεται και από άλλη, αποστασιοποιημένη, σκοπιά εξετάζει τα όρια της ύλης και του πνεύματος, της ψυχής και του χρόνου, του είναι και του εγώ με αποτέλεσμα να γλιστράει από το δρόμο και να πέφτει από την άκρη της γης αφηρημένος.
Η φιλοσοφία στην άκρη της γης ήταν πράγματι πολύ επικίνδυνο άθλημα και αμφότερες οι πόλεις είχαν πληρώσει μεγάλο φόρο αίματος μέχρι να την εγκαταλείψουν οριστικά.
Όταν λοιπόν στο μυαλό του Σιχ Μπάνα σχηματίστηκε μια θεωρία, το οτι δεν ήξερε τι να την κάνει δεν προκαλλεί καμία έκπληξη. Σαν μικρό παιδί που κρατάει στα χέρια του ένα άγνωστο αντικείμενο και το επεξεργάζεται με χοντροκομμένες κινήσεις έτσι και ο Σιχ Μπάνα περιεργαζόταν τη θεωρία στο μυαλό του και την γυρνούσε γύρω γύρω χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι ήταν, απο που είχε έρθει ή σε τι μπορεί να χρησιμεύει. Δεν την είχε προκαλέσει, το ήξερε αυτό, μόνη της είχε έρθει και είχε στρογγυλοκαθίσει στο κεφάλι του, χωρίς να δηλώσει αν και πότε θα φύγει. Αυτό το πρωινό πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.
Το πρωινό του Σιχ Μπάνα ήταν η ιερότερη στιγμή της ημέρας και τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια παρέμενε απαράλλακτο. Ένας λουκουμάς με ζάχαρη άχνη κι ένα μπώλ προφιτερόλ από το ζαχαροπλαστείο του Ναλί Αλ Ισμπάμπ μαζί με μια γεμάτη κουπα γάλα από τα πρόβατα της χήρας του ξαδέρφου του. Η μέρα είχε ήδη αρχίσει άσχημα όταν ο λουκουμάς που έφτασε στο τραπέζι του δεν είχε άχνη αλλά κανονική ζάχαρη. Λόγω έλλειψης ίσως; Είχε ο Ναλί αποφασίσει να αλλάξει την συνταγή του μετά από τόσα χρόνια; Δεν ήξερε και ούτε τον ένοιαζε, ο Σιχ Μπάνα πεινούσε και θα τον έτρωγε όπως και να χει. Καθώς όμως έκοβε την πρώτη μπουκιά και συνειδητοποιούσε οτι η τραγανιστή αίσθηση μάλλον του άρεσε περισσότερο, ένας στερεοποιημένος κόκος ζάχαρης έπεσε από το δαγκωμένο λουκουμά μέσα στο μπωλ με το προφιτερόλ. Και τόσο πολύ φάνηκε στον Σιχ Μπάνα πως έμοιαζε ο κόκος αυτός με τον ξάδερφό του, λίγο πριν γλιστρίσει από την άκρη της γης λέγοντας κάτι για μια επιστημονική μέθοδο που μια ιδέα ηρθε και του καρφώθηκε στο κεφάλι.
Μήπως ο κόσμος είχε σχήμα δαγκωμένου λουκουμά και όσοι πέφτουν από την άκρη του βουτάνε μέσα σε ένα τεράστιο μπώλ με προφιτερόλ που στέκεται μεταίωρο από κάτω του. Αυτή ήταν η θεωρία του Σιχ Μπάνα, ακόμα κι αν δεν ήξερε οτι την λένε έτσι. Αν βέβαια ο Σιχ Μπάνα είχε ακούσει καθόλου τον ξάδερφό του θα ήξερε οτι για να δει αν η θεωρία του ισχύει θα έπρεπε να την επαληθεύσει. Ίσως να πετάξει μερικούς ανθρώπους από την άκρη και να περιμένει να ακούσει το πλάτς, αν αυτό συνέβαινε να κατεβάσει μετά έναν κουβά με πολλά μέτρα σκοινί και να δει αν αυτό απο κάτω ήταν πράγματι προφιτερόλ και ακόμα και τότε δεν θα μπορούσε να είναι τελείως βέβαιος. Τι έκανε από ολα αυτά ο Σίχ Μπάνα;
Τίποτα φυσικά. Βάφτισε τη θεωρία του επιφοίτηση κι έτσι έμαθε δύο καινούριες λέξεις.
Θεώρησε οτι ένα μικρό κομμάτι από μια μεγαλύτερη αλήθεια είχε αποκοπεί και είχε, πέφτωντας, καρφωθεί στο κεφάλι του. (Σαν την ζάχαρη του λουκουμά του ένα πράμα.) Ήρεμος πια τελείωσε το πρωινό του, βγήκε στο μπαλκόνι, χαιρέτισε το γείτονα κι ανακοίνωσε σε όλο τον κόσμο οτι του μίλησε ο Θεός. Τώρα άμα είσαι άστεγος και λες αυτά τα πράγματα κανείς δεν σου δίνει σημασία. Άμα είσαι οικογενειάρχης σε πάνε στο Δαφνί και όλοι λένε οτι σε πνίξανε τα χρέη. Άμα πάλι είσαι ο χαλίφης της Ιμπν Μπαχάι Νάλε... τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.
Η νέα θρησκεία έπιασε αμέσως γιατί έδινε απαντήσεις και παρηγοριά σε όσους είχαν χάσει τους αγαπημένους τους, οτι μπορεί να επέζησαν την βουτιά ή στην χειρότερη περίπτωση πέθαναν με τον πιο γλυκό θάνατο. (Επίσης αν κάποιος δεν πίστευε τον πέταγαν απο κάτω για να δει και μόνος του με εντολή του Χαλίφη). Και τόσο γρήγορα εξαπλώθηκε που η Αμπού Μαρίφ Τάο ζήλεψε και ήθελε και αυτή δικιά της θρησκεία. Και όταν λεω η Αμπού Μαρίφ Τάο, εννοώ η γυναίκα του Χαλίφη.
Εδώ νομίζω οτι είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνω μια παρένθεση. Χίλιοι τόμοι, δεμένοι με το δέρμα των εκατό πιο άγριων λύκων που είδε ποτέ η πανσέλληνος, στολισμένοι με τα λέπια των δέκα πιο ισχυρών δράκων και γραμμένοι με το αίμα του πιο γενναίου ιππότη που πάτησε το πόδι του στη γη, περιγράφουν τι θα έκανε ένας άντρας για μια γυναίκα και φυλλάσονται σε ένα χρυσοποίκιλτο και επτασφάλιστο σεντούκι στον πάτο της γαβάθας με το προφιτερόλ που βρίσκεται μεταίωρη κάτω απ' τον κόσμο. (Ναι ο κερατάς είχε δίκιο σε αυτό, να τον αδικήσω και να μην το πω;).
Η χαρτοπετσέτα που λέει τι θα έκανε ένας άντρας για την γυναίκα του δυστυχώς κάπου παράπεσε και χάθηκε. Κάποτε που της έριξα μια ματιά όμως δεν έλεγε τίποτα για θρησκείες. (Μια λίστα ψώνια είχε πάνω και κάτι για σιδέρωμα).
Κλείνοντας την παρένθεση η σκηνή μεταφέρεται στο σαλόνι του Χαλίφη της Αμπού Μαρίφ Τάο, Αλί Σαρίφ, ενώ αυτός παρακολουθεί με προσήλωση τον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας που προβάλεται στον τοίχο σε πραγματικό χρόνο απ' ευθείας απ' το γήπεδο μεσω ενός πολύπλοκου συστήματος με φακούς και καθρέφτες. Η γυναίκα του μόλις έχει γυρίσει από την αγορά.
- Γύρισες αγάπη μου;
- Γύρισα γλυκέ μου. Δεν θα φανταστείς τι βρήκα στην αγορά. Έίχαν ένα καινούριο χαλί που πέταγε, το φαντάζεσαι... πέταγε στ' αλήθεια κι έκανε μόνο χίλιες πεντακόσιες ρουπίες.
- Μη μου πεις, καθαρίζεται και μόνο του;
- Α! Όχι.
- Και ζητάνε τόσα λεφτά για ένα χαλί που θα πρέπει να το καθαρίσεις μόνος σου; Πραγματικά δεν θα μπορούσα να το φανταστώ.
- Ναι αλλά εγώ δεν το πήρα.
- Γιατί; Αφού εσένα σου αρέσουν αυτά τα πράγματα.
- Για άλλο πράγμα είχα κατέβει στην αγορά. Ήθελα να βρώ ένα από αυτά τα θρησκεία που έχουν εκεί στην Ιμπν Μπαχάι Νάλε. Αλλά δεν είχε κανείς.
- Ε περίμενε λίγο, θα φέρουν, δεν θα αργήσει πολύ, έτσι είναι αυτά τα πράγματα.
- Αυτό δεν είναι έτσι, λένε οτι τους το έδωσε ο Χαλίφης τους και οτι λέει υπάρχει μόνο ένα.
- Μπα. Μην τους πιστεύεις έτσι είναι οι έμποροι, σήμερα δεν υπάρχει κανένα και αύριο θα ξεχειλίζει ο τόπος. Απλά κάνε λίγο υπομονή.
- Δεν είναι έτσι αυτό σου λέω, εδώ κι ένα μήνα έφαγα τον τόπο, πήγα και στους πιο ακριβούς. Δεν μπορώ να κάνω άλλο υπομονή. Θέλω κι εγώ θρησκεία!!
- Ε κι εγώ τι θες να κάνω; Να γεννήσω μία;
- Δεν ξέρω, σ' αυτούς λέει το δωσε ο Χαλίφης τους. Ε, Χαλίφης δεν είσαι κι εσύ;; Κάνε ότι κάνουν οι Χαλίφιδες και φτιάξε ένα.
- Μα τι λες αγάπη μου. Αυτά τα πράγματα είναι σοβαρά. Δεν σου έρχονται έτσι καθώς τρώς πρωινό.
- Δε με νοιάζει!! Εγώ θέλω θρησκεία και τη θέλω τώρα!!
- Ε τότε γιατί δεν παίρνεις κι εσύ την θρησκεία των απο κει να ησυχάσουμε.
- Είσαι καλά!!! Και να λέει η άλλη η κακιασμένη η Πρισίλα οτι τους αντέγραψα; Θες να με καταστρέψεις κοινωνικά;
Αλλά καλά μου τα λεγε η μάνα μου, έπρεπε να έχω παρει τον άλλον τον έμπορα τον Παπαδόπουλο, που έκανε σαν τρελός για μένα.
- Μα τι λες Μιράντα μου. Ξέρεις πως θα σε λέγανε τότε;
- Ξέρω οτι τώρα όλες με λένε “αυτή που δεν έχει θρησκεία” πίσω από την πλάτη μου. Αυτός θα χε κινήσει γη και ουρανό να μου βρει μια θρησκεία. Αλλά εγώ πήγα και στραβώθηκα με τους τίτλους και τα τουρμπάνια και πήρα εσένα που κάθεσαι και κοιτάς τον τοίχο. Αχ αλί αλι.
- Τι θες πάλι!!
- Να σταθείς στο ύψος σου και να κάνεις ότι και ο άλλος Χαλίφης. Γιατί πιο καλός είναι αυτός απο σένα; Φτιάξε μια θρησκεία κι εσύ να δούνε ποιοί είμαστε.
Δε νομίζω οτι χρειάζεται να εξιστορήσω την συνέχεια για να γίνει κατανοητή η έκβαση αυτής της διαμάχης. Πάνω απ' όλα εξάλλου ο σεβασμός στην ιδιωτική ζωή. Εν τέλει ο Αλί Σαρίφ, Χαλίφης της Αμπού Μαρίφ Τάο και πιασμένος από τον ύπνο στον καναπέ υπέκυψε στην γυναίκα του Μιράντα Σαρίφ και ασχολήθηκε να δει πως ο συνάδελφος Σιχ Μπάνα είχε φτιάξει αυτό το πράγμα που όλοι, καθώς φαίνεται, ήθελαν να έχουν. Φυσικά άκρη δεν έβγαλε οπότε άλλαξε τεχνιέντως το λουκουμά σε τυρόπιτα και το προφιτερόλ σε μιλφέηγ και σέρβιρε το αποτέλεσμα στην γυναίκα του με την ελπίδα όλο αυτό να λήξει σύντομα. Η Μιράντα, η οποία δεν ενδιαφερόταν αν το αποτέλεσμα θα έχει λουκουμάδες, μιλφέηγ, παστίτσιο, ιμάμ ή οτιδήποτε άλλο (εξάλλου δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με την κουζίνα), ξεχύθηκε περιχαρής στους κοσμικούς κύκλους φορώντας την καινούρια της θρησκεία και σύντομα όλη η Αμπού Μαρίφ Τάο πίστευε κι αυτή στην τυρόπιτα και το μιλφέηγ.
Εδώ νομίζω οτι είναι και πάλι ένα καλό σημείο για μια μικρή παρένθεση. Οι δέκα χιλιάδες προχειροφτιαγμένοι τόμοι που περιγράφουν τι θα κάνει ένας άντρας για να γλιτώσει την γκρίνια, βρίσκονται σε μια σιφινιέρα στον πάτο του ταψιού με μιλφέηγ που βρίσκεται μεταίωρο κάτω απ' τη γαβάθα με προφιτερόλ και μαζεύει όσους κάνουν γκέλ πέφτωντας (πάνω σε κάποια νιφάδα σκολάτας) και πέσουν με τη σειρά τους έξω απ' τη γαβάθα. (Τη μιση τους ρέντα να είχα)
Τα νέα της καινούριας θρησκείας δεν άργησαν να φτάσουν στην Ιμπν Μπαχάι Νάλε και όταν λέω Ιμπν Μπαχάι Νάλε εννοώ την γυναίκα του Χαλίφη, την Πρισίλα. Η οποία δεν μπορούσε να το χωνέψει πως εκεί που την είχε πια στριμώξει την κακιασμένη την Μιράντα, αυτή είχε και πάλι βγει από πάνω και μοστράριζε το καινούριο της απόκτημα δεξιά κι αριστερά, λες και το κανε επίτηδες για να της σπάει τα νεύρα. Το είπε λοιπόν όλο πικρία στον άντρα της.
Τι ήταν να το κάνει αυτό; Βλέπετε υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση φυτεμένη μέσα στο ανθρώπινο μυαλό που λέει οτι η αλήθεια είναι πιο σημαντική από το “εστιν απο πάνω” στην πυραμίδα του κοινωνικού status. Έτσι αν ο θυμός της Πρισίλα έμοιαζε με μια τίγρη που της πήρανε την μπουκιά απ' το στόμα, ο θυμός του Σιχ Μπάνα έμοιαζε με δεκαπέντε αφηνιασμένους τυρανόσαυρους κλειδωμένους σε ένα δωμάτιο 3x3 με μόνο ένα playstation.
Πως ήταν δυνατόν να αμφισβητουν οι βλάσφημοι(άλλη μια καινούρια λέξη) τη μια και μοναδική αλήθεια; Δεν το χωρούσε ο νους του. Οι αιρετικοί(κι άλλη μια) έπρεπε να πληρώσουν.
Με την επόμενη ανατολή του ήλιου ο Χαλίφης Σιχ Μπάνα επικεφαλής μιας μεγαλοπρεπούς πομπής κατευθυνόταν προς την Αμπού Μαρίφ Τάο και κάθε τόσο έβγαζε το κεφάλι του έξω από το χειρήλατο αμαξίδιο για να μυρίσει την λαχταριστή μυρωδιά της σοκολάτας που (ήταν σίγουρος πως) αναδιδόταν από την άκρη του δρόμου στην άκρη του κόσμου. Δίπλα του κρατώντας του το χέρι καθόταν η γυναίκα του που για να λέμε την αλήθεια ούτε και η ίδια περίμενε πως ο άντρας της θα εξοργιζόταν τόσο για τα καμώματα της Μιράντας αλλά της άρεσε και έλαμπε ολόκληρη απο ικανοποίηση. Τέλος απέναντί στο ζεύγος ο τέος ζαχαροπλάστης και νυν αρχιερέας Ναλί Αλ Ισμπάμπ καθόταν στο βελούδινο κάθισμα μη έχοντας την παραμικρή ιδέα τι σήμαινε αυτή η θέση ή γιατί την είχε πάρει, αλλά μετά τον τριπλασιασμό των αποδοχών του τίποτα δεν μπορούσε να τον στενοχωρήσει.
Ο ήλιος είχε φτάσει στη μέση της διαδρομής του όταν πια διάβαιναν τους φαρδιούς πλακώστρωτους δρόμους που οδηγούσαν στο παλάτι, ο Σιχ Μπάνα κοιτούσε τους περαστικούς που έκαναν χώρο για την μεγάλη πομπή και στο πρόσωπό του ζωγραφιζόταν μια έκφραση οργής μαζί με οίκτο για τις παραστρατημένες ψυχές που ζούσαν μεσα στο ψέμα. Η γυναίκα του ειχε κι αυτή μια παρόμοια έκφραση, πόσο πίσω ήταν η μόδα τους πια.
Στο παλάτι τους υποδέχτηκαν με βασιλικές τιμές. Δεκάδες υπηρέτες στέκονταν προσοχή καθώς ο Χαλίφης περνούσε τους διαδρόμους και η αίθουσα του θρόνου ήταν, εκτός απο σειρά του μέγκα, φανταχτερή και στολισμένη όσο ποτε.
Στο θρόνο ντυμένος για την περίσταση ο Αλί Σαρίφ καθόταν μεγαλόπρεπα ενώ δίπλα του φορώντας το καλύτερό της φουστάνι και ένα περιδέραιο που κατέληγε σε ένα κομμάτι τυρόπιτα κι ένα πιατάκι μιλφέηγ, επίτηδες προκλητική, καθόταν η Μιράντα. Η αποστολή του Σιχ Μπάνα παρατάχθηκε απέναντι στο Σουλτάνο, μπροστά ο Χαλίφης και λίγο πίσω η γυναίκα του και ο αρχιερέας περιτριγυρισμένοι από ένα σμήνος διπλωμάτες έτοιμους για να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Όπως προέβλεπε το τελετουργικό ο Σιχ Μπάνα έκανε ένα βήμα μπροστά και υποκλίθηκε στον ομόλογό του ο οποίος με την σειρά του σηκώθηκε κι έκανε το ίδιο. Κατόπιν πήρε το λόγο.
- Σε τι οφείλουμε την τιμή της επίσκεψής σας; Ω! Μεγάλε Σιχ Μπάνα;
- Σας κυρήττω τον πολεμο.
- Ok
Για την περίπτωση που πιστεύετε οτι η τραγική αυτή εξέλιξη θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν οι δύο άντρες είχαν κάτσει να το συζητήσουν σας διαβεβαιώνω πως όχι. Ο πόλεμος θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, όχι όμως με τον διάλογο.
Οποιοσδήποτε διάλογος και να προέκυπτε θα προσέκρουε στην πεποίθεση του Σιχ Μπάνα οτι του έχει μιλήσει ο Θεός και φυσικά στην άρνηση του Αλί Σαρίφ να παραδεχτεί οτι κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί στον ίδιο. Διότι όταν σε έναν Χαλίφη τίθεται το δίλλημα αμέτρητος αριθμός νεκρών ή πεπερασμένος αριθμός ύπνων στον καναπέ, κάνει αυτό που τον βολεύει περισσότερο. Αυτές οι παγίδες του διαλόγου ήταν γνωστές στους κατοίκους των δύο πόλεων στην άκρη του κόσμου, γι αυτό στη λίστα με τους τρόπους επίλησης διαφορών ο διάλογος έρχεται δέκατος τέταρτος. Στην ίδια λίστα ο πόλεμος έρχεται δεύτερος. Ο πόλεμος φυσικά θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν η Μιράντα είχε αγοράσει εκείνο το καταραμένο ιπτάμενο χαλί. Σκεφτείτε το.
Όπως και να χει, ο πόλεμος έγινε. Και ήταν καταστροφικός όπως πάντα και μερικοί πλουτίσανε όπως πάντα, δεν τον έδειξε όμως η τηλεόραση όπως πάντα και οι στρατηγοί το χανε βάλει πείσμα να βγούνε στις ειδήσεις γι αυτό συμφωνήσανε σε μια απο κοινού επίδειξη δύναμης. Για δεκαπέντε μέρες και δεκαπέντε νύχτες βομβαρδίζανε οι μεν την πόλη των δε μέχρι που μια κάμερα φάνηκε στον ορίζοντα. Και τότε οι βομβαρδισμοί εντάθηκαν και οι ηρωισμοί, οι δακρύβρεχτες υποσχέσεις και τα νούμερα της τηλεθέασης δίνανε και παίρνανε μέχρι που το έδαφος δεν άντεξε άλλο και υποχώρησε από το βάρος της συγκίνησης.
Έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη η Ιμπν Μπαχάι Νάλε και η Αμπού Μαρίφ Τάο έγυραν τα κεφάλια τους, πήραν μια ανάσα και βούτηξαν στο κενό. Στρατιώτες και στρατηγοί, αεροπλάνα και βόμβες, παλάτια, τείχη, playmobile όλα όσα ήταν ή θα μπορούσαν να ήταν οι κραταιές πολιτείες της άκρης της γης, έπεσαν με ένα “σπλάτς” μέσα στη γαβάθα με το προφιτερόλ. Και το προφιτερόλ είχε πια πάνω του δύο μικρά σκουπιδάκια και ενώ κατά τα άλλα ήταν πολύ νόστιμο όπως πάντα, τώρα όλοι σιχαινόντουσαν να φάνε, ούτε καν απο γύρω γύρω, και στρέφονταν στα προφιτερόλ άλλων κόσμων για να γλυκαθούν και όχι στο δικό μας.
Ελπίζω να απολαύσατε μια ιστορία ζήλειας, τρέλας, συζηγικής ζωής και κρυμμένης μαρξιστικής προπαγάνδας όσο κι εγώ όταν μου την είπε ο Θεός και μου ανέθεσε να σας τη μεταφέρω. Νομίζω με όλες τις αναφορές σε φαγητά και γλυκά μπορώ να επικαλεστώ το κλισέ οτι και καλά πεινάω και να πάω να διαβάσω κανα μάθημα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
