| |
ΝΕΚΥΙΕΣ
Άγια μου Πούλια μήνυσε στσ αστερογεννημένες
Τις κόρες σου πως έρχομαι σώγαμπρος στα προικιά τους
Κι όρισε ο γάμος να γενεί στου Ωρίωνα τη χάρη
Βαστώ της Λιβιδώς ανθούς σ ανέμους τυλιγμένους
Να τους σκορπά την άνοιξη να ευωδιάζει ο κόσμος
Και μια καμπάνα αργυρή που ένας σοφός τεχνίτης
Μου την ομορφοστόλισε χατίρι της φιλιάς μας
Να τη δονεί ν αγγάλονται τ αστεροακρογιάλια
Φέρνω και της Μαγδαληνής όμορφο καλεντάρι
Να γράψει πώς θα με δεχτεί όταν θα βγω απ τον Άδη
Να γράψει πώς μ αγάπησε σε μυρωμένους κήπους
Που άστραφταν οι ανθοί τσ ελιάς στην όψη του θανάτου
Και για τη Σίβυλλα κρατώ χρυσά κλειδιά ν ανοίξω
Τον εκατόπυλο ναό πούχει φυλακισμένο
Το πάθος της το άγριο την πεθυμιά του άντρα
Βαστώ μεταξωτά φιλιά και χάδια μενεξένια
Να της μερώσω τους λαγκούς το στόμα και τα στήθη
Στην Κίρκη πες πώς έρχομαι άγρια να τη βιάσω
Να λεηλατήσω τα τειχιά τους πύργους του κορμιού της
Σεισμό βαστώ της και φωτιά τη μάγισσα να κάψω
Να τηνε κάμω πόρνη μου με κρίκους να τη δέσω
Να τηνε σέρνω απ τα μαλλιά στης ηδονής τη μέθη
Της Βεατρίκης της γλυκιάς της φέρνω τ άλογά μου
Τα χαλινάρια να κρατεί μη γκρεμιστεί το χάος
Έψαξα στους ορίζοντες και βρήκα τ όνειρό της
Που χάθηκε όταν ήτανε εννιά χρονών παιδούλα
Το τύλιξα στη φωτερή του Κρόνου τη νεφέλη
Και της το φέρνω πεθερά αρχόντισσα Άγια Πούλια
Μόνο παράγγειλε εσύ δικό σου το κουμάντο
Ο γάμος όπου θα γενεί ψεγάδι να μην έχει
Γιατί θαρθούνε οι άρχοντες του κόσμου οι αφεντάδες
Που ορίζουνε τα σύμπαντα τις μοίρες των ανθρώπων
Αντάρης
ΧΡΗΣΜΟΣ
-Δώρα σου πέμπει ο Μίνωας Πυθία
Για τα μελλούμενα ρωτά
Κατέχει για τα τωρινά
και για τα περασμένα.
Ζητά σου τ αφανέρωτα
των χρόνων που θαρθούνε.
Μπροστά σου εδώ στο άδυτο
ο ταπεινός Κουρήτας γονατίζω
κι αχνίζει από τα χέρια μου το αίμα
του ταύρου που θυσίασα
στο Πυθοκτόνο Απόλλωνα.
Τιμούμε τον Δελφίνιο Θεό
που την οργή του Ποσειδώνα αψηφώντας
αλάθητα τα πλοία μας οδήγησε
ως τον Κρισσαίο κόλπο.
Εμάς είχε διαλέξει ο Αργυρότοξος
στ απάτητο της Κρίσσας το φαράγγι
ν ανάψουμε την φλόγα στην Πυθώ.
Εμάς που χρόνους πρίν
τον ελατρεύαμε στην Κίρρα.
Για όσα τότε εκάμαμε
μεγάλα η μικρά
Κόρη του Φοίβου
δώσε τον Χρησμό
του βασιλιά μου Μίνωα
στ ανάξια ετούτα χέρια μου
που έμελλε η μοίρα να κρατήσω.
-Σίμωσε γέροντα Κουρήτα.
Στάσου ορθός.
Ετούτος ο χρησμός
κι από τις Φαιδριάδες πέτρες
πιο βαρύς στους ώμους σου θε νάναι.
«Είπατε τω βασιλεί»
Στους μαύρους χρόνους που θαρθούν
θωρώ τα ιερά και τους ναούς μας γκρεμισμένα
και των Θεών τ αγάλματα
σε ξένες χώρες πουλημένα.
Θωρώ τον Δία
αλυσοδεμένο στο Σινά ν αστράφτει.
Νόμοι στη χώρα του
γενήκανε οι Δέκα Εντολές.
Κι ο Δευκαλίων
πατέρας του Έλληνα
γενάρχη των Ελλήνων
μάρτυρας πάλι θα γενεί
στ ανθρώπινου του γένους
τον αφανισμό.
Νώε, θάχουν αλλάξει τ όνομά του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
