| |
Ετοίμασε τις ομπρέλες μας. Έρχομαι.
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι καήκαμε. Ήτανε κάτι βράδια σκοτεινά που οι κλεψύδρες μετρούσαν τον πόνο μας. Ήτανε κατι βράδια που με έβλεπα να φλέγομαι στα υγρά μάτια σου. Ήτανε κάτι βράδια που ένιωθα απρόσμενα την ανάσα σου στον αέρα, κι ύστερα... Κι ύστερα μια έκρηξη αναμνήσεων μέσα μου, ολόκληρο το παρελθόν να σείεται κάτω απ’το δέρμα μου, πίσω απ’τη γυάλινη μάσκα που φορούσα για να κρύψω το δάκρυ.
Εσύ. Εσύ άνοιγες σαν πονηρός εραστής τις πόρτες του μυαλού μου κι εγώ σε συνόδευα σε κάθε ξεχασμένο δρομάκι, κι εγώ σου μάθαινα να διαβάζεις κάθε κύτταρό μου. Κι ύστερα, ύστερα σφραγίζαμε τα μάτια μας σαν πληγωμένα πουλιά που δεν μπορούν να πετάξουν για να συναντηθούν και να ενώσουν τα φτερά τους. Κοιμόμουν για να μην θυμάμαι. Δεν το αρνούμαι όμως, συχνά σ’ονειρευόμουν. Κι έτσι με βασάνιζε η απουσία, πάντα χωρίς στην συγκατάθεση μου.
Ετοίμασε τις ομπρέλες μας. Έρχομαι.
Μπορεί να μην χορτάσαμε αυγουστιάτικα φεγγάρια, μα για μας το καλοκαίρι αρχίζει με τα πρωτοβρόχια. Κι αν είναι τα νιάτα ένα τρύπιο αερόστατο, τότε σου υπόσχομαι πως μας περιμένει μια ιστορική πτώση. Θα πέφτουμε χωρίς φρένο, και θα γελάμε, απορροφώντας τον γκρίζο ουρανό σταγόνα-σταγόνα, σαν να ‘ταν ήλιος. Θα ‘ναι ξέφρενη πτώση μα να μην φοβάσαι, Καρδιά μου. Τα όνειρα κι ο έρωτας δεν θέλουν μέτρο, θέλουν τόλμη.
Έρχομαι. Θα βρέχει αστέρια τη νύχτα που θα σε συναντήσω. Τα αστέρια θα τρυπάνε τα σύννεφα που άφησε το καλοκαίρι. Θα ‘ναι εκείνη η νύχτα η αρχή της ζωής που ονειρευτήκαμε με κάθε λεπτομέρεια όταν οι άδειες μέρες μάς τραυμάτιζαν ανεπανόρθωτα με την απειλή της αιωνιότητας. Λες τελικά να μπορούν οι άνθρωποι να νικήσουν την αιωνιότητα σε μια στιγμή; Λες τελικά να είμαστε εμείς οι νικητές;
Ετοίμασε τις ομπρέλες μας. Έρχομαι.
Μεγάλωσαμε μέσα σε ένα καλοκαίρι. Κοντέψαμε να γεράσουμε κιόλας, μα δεν τα κατάφερε η απόσταση να ξεδιπλώσει κενά ανάμεσά μας. Πάντα κρατούσαμε σφιχτά, έστω και εικονικά, τα χέρια. Μπροστά στον γκρεμό, να το δεις, τα δάχτυλα μας θα μαγνητίζονται και πάλι. Μεγαλώσαμε. Τώρα θα νιώθουμε τα λημέρια που αγαπήσαμε ακόμα πιο κοντά μας, τώρα θα γιορτάζουμε σε κάθε μας βόλτα. Έτσι γιατί η αιωνιότητα κρύβεται στις στιγμές μας.
Ίσως τώρα να μου διαφεύγει προσωρινά η χροιά της φωνής σου, το ακριβές χρώμα των ματιών σου, η αρμονία του προσώπου σου. Τι είναι όμως μια σύντομη απώλεια μνήμης μπροστά σ’εκείνο το πυροτέχνημα της στιγμής όταν τα μάτια μας θα ξανασυναντιούνται. Ο πόνος της απώλειας θα ξεθωριάζει μπροστά στο μεγαλείο μιας στιγμής που θα χαράζει τις μνήμες μας για πάντα.
Όχι, δεν την φοβάμαι τη βροχή.
Βγάλε τις ομπρέλες μας απ’τα ντουλάπια κι ετοιμάσου για ατέλειωτους χορούς κάτω από βροχή συναισθημάτων.
Να μην τις φοβάσαι τις φουρτούνες τώρα πια. Πέρασε το καλοκαίρι κι εγώ έρχομαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
