Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Μια χάρτινη πόλη
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130524 Τραγούδια, 269401 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Μια χάρτινη πόλη
 
Τα βράδια στήνω κάτι πύργους ολοχάρτινους
μια πόλη αλλιώτικη, με στίχους ξεχασμένους.
Που άλλοι την κλαίνε για καμένη μες στο τζάκι τους
κι άλλοι τη βούλιαξαν σε έρωτες πνιγμένους.

Μα εμένα η πόλη μου αντέχει κι ας τη μούσκεψαν
μάτια που κλάψαν’ τη φωτιά και τη βροχούλα.
Την εκκλησιά της οι ανέραστοι, δεν τούρκεψαν
κι ας ανεμίζει μες το αίμα η σημαιούλα.

Είναι το κόκκινο που τρέφει τους αιώνες μας
το ρητορεύουμε για χρόνια, ειν’ η αγάπη.
Είναι η γλώσσα που υπερβαίνει τους κανόνες μας
των ποιητών, έχει γεμίσει το κιτάπι.

Γι’ αυτό τα βράδια που οι πύργοι μου ορθώνονται
περιπατώ μέσα στην πόλη μου γελώντας,
Γιατί το ξέρω πως εκείνοι που λυτρώνονται
είναι εκείνοι που πεθαίνουν αγαπώντας.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 20
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.
 
χωρικός
18-09-2011 @ 23:06
ελπίζω το δικό σου το κιτάπι να θέλει πολλές ακόμα δημιουργίες για να γεμίσει!
γλυκύτατο Αθανασία!
dimos-tzeni
18-09-2011 @ 23:08
Γι’ αυτό τα βράδια που οι πύργοι μου ορθώνονται
περιπατώ μέσα στην πόλη μου γελώντας,
Γιατί το ξέρω πως εκείνοι που λυτρώνονται
είναι εκείνοι που πεθαίνουν αγαπώντας.

πολύ καλό! ::yes.::
φραγκοσυριανος
18-09-2011 @ 23:12
Μα εμένα η πόλη μου αντέχει κι ας τη μούσκεψαν
μάτια που κλάψαν’ τη φωτιά και τη βροχούλα.
Την εκκλησιά της οι ανέραστοι, δεν τούρκεψαν
κι ας ανεμίζει μες το αίμα η σημαιούλα.

Είναι το κόκκινο που τρέφει τους αιώνες μας
το ρητορεύουμε για χρόνια, ειν’ η αγάπη.
Είναι η γλώσσα που υπερβαίνει τους κανόνες μας
των ποιητών, έχει γεμίσει το κιτάπι.

::up.:: ::kiss.:: ::up.::
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
18-09-2011 @ 23:20
κι ας ανεμίζει μες το αίμα η σημαιούλα.
::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ
18-09-2011 @ 23:37
Συγνώμη αλλά για εμένα τα λόγια πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Τι μέτρο!!!
oneiropola
19-09-2011 @ 00:02
Γι’ αυτό τα βράδια που οι πύργοι μου ορθώνονται
περιπατώ μέσα στην πόλη μου γελώντας,
Γιατί το ξέρω πως εκείνοι που λυτρώνονται
είναι εκείνοι που πεθαίνουν αγαπώντας.

Τι να πω γραφεις κοριτσακι γραφεις !!! ::theos.:: ::hug.::
την αγαπη μου ::hug.::
ΚατεριναΘεωνα
19-09-2011 @ 01:42
τελικα βρε Αθανασία μου κοιτωντας τα σχολια αναρωτιέμαι
μηπως μόνο εγώ το κατάλαβα το ποιημα?

εξαιρώ το Σκουφο ::yes.::


ποσοι μας διαβαζουν πραγματικα εδω μεσα
ισως αυτοί που μπαίνουν απ εξω

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ !!!!!!!!!
Kostas Houston
19-09-2011 @ 06:14
"Την εκκλησιά της οι ανέραστοι, δεν τούρκεψαν
κι ας ανεμίζει μες το αίμα η σημαιούλα."

Υπέροχο αυτό το δίστιχο όπως και το τελευταίο με το οποίο κλείνεις...

Η αγάπη είναι λύτρωση κι ας μας ματώνει μερικές φορές.
Sofitsa
19-09-2011 @ 08:20
::yes.:: ::theos.:: ::yes.::
monajia
19-09-2011 @ 08:21
Την εκκλησιά της οι ανέραστοι, δεν τούρκεψαν
κι ας ανεμίζει μες το αίμα η σημαιούλα.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ......................

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
elena351
19-09-2011 @ 08:31
http://youtu.be/7PjFc-Woe3Q

::love.:: ::theos.:: ::love.::

Δεν έχω λόγια Αθανασία μου !!! Εύγε σου !!

Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα σου εύχομαι !!
φλοισβος
19-09-2011 @ 08:44
Μεγαλείο!!! Καλημέρα και καλή βδομάδα Αθανασία!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Κάποια πράγματα δείχνουν πως θα παραμείνουν ελληνικά ότι κι αν γίνει... όσα χρόνια κι αν περάσουν... όσα σηριαλ κι αν μας πλασάρουν.... όσα σχολικά βιβλία κι αν ξεχάσουν να τυπώσουν...
ALIROS
19-09-2011 @ 10:27
υπέροχο ::love.:: ::love.:: καλή μέρα & Καλή βδομάδα!!
elsa98
19-09-2011 @ 10:48
Μα εμένα η πόλη μου αντέχει κι ας τη μούσκεψαν
μάτια που κλάψαν’ τη φωτιά και τη βροχούλα.
::theos.::
Την εκκλησιά της οι ανέραστοι, δεν τούρκεψαν
κι ας ανεμίζει μες το αίμα η σημαιούλα ::theos.::

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! και θα ανεμίζει πάντα ::theos.::
Ναταλία...
19-09-2011 @ 12:33
Μα εμένα η πόλη μου αντέχει κι ας τη μούσκεψαν
μάτια που κλάψαν’ τη φωτιά και τη βροχούλα.
Την εκκλησιά της οι ανέραστοι, δεν τούρκεψαν
κι ας ανεμίζει μες το αίμα η σημαιούλα.

Είναι το κόκκινο που τρέφει τους αιώνες μας
το ρητορεύουμε για χρόνια, ειν’ η αγάπη.
Είναι η γλώσσα που υπερβαίνει τους κανόνες μας
των ποιητών, έχει γεμίσει το κιτάπι.

Εύγε και από μένα Αθανασία μου για τη γραφή σου ::yes.:: ::hug.:: ::love.::
αντικλείδι
19-09-2011 @ 12:39
πολύ πολύ ωραίο κοριτσάκι μας !!! ::hug.:: ::love.::
Βασίλης Μ.
19-09-2011 @ 17:53
Υπέροχο όλο!!!!!!!!
Αλλά...
τι τελείωμα κι αυτό... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ΚΟΥΦΕΤΟΥΛΑ
19-09-2011 @ 20:12
Μα εμένα η πόλη μου αντέχει κι ας τη μούσκεψαν
μάτια που κλάψαν’ τη φωτιά και τη βροχούλα....οι αντοχές μας αστείρευτες όταν μας συνοδεύει η αγάπη......εκπληκτικό Αθανασία μου!!!!!!!!!! ::hug.:: ::theos.::
Ενιπεύς
19-09-2011 @ 21:19
Σε ζηλεύω που αντέχεις.. Πανέμορφο!
Υποκρισία
20-09-2011 @ 00:33
απο τα εντελως μοναχικα σου.. και γελας.. ενα παραθυρο που σε ανοιγει.. μας ανοιγει.

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο