| |
Δεν προσποιουμαι οτι δεν συνέβει
θυμαμαι ποσο οξυς ηταν ο πονος
τα ξυδια με τα αναπαντητα ερωτηματα
την σιωπη που θρυματιζοταν σερνοντας αλυσιδες
που σκουριαζαν μεχρι να γινουν σκονη
ξερω , η προθεσμια δεν τηρηθηκε
στα καλα και στ' ασχημα εγραφε η επικετα
κι ενα μαντρι στην πολη "Δικαιωμα στην ευτυχια"
δυο αγνωστοι
μια Ομορφη κοκκινομαλλα μ'ενα Κοκκινο & γαυρο
Διαμονη στο ονειρο ηταν η ταινια που βλεπαμε
μεχρι που αρχισαν οι διαφημησεις
εκει χαθηκαμε
και στον πινακα που ζωγραφιζαμε μαζι
δεν αγαπησα ποτε το αχρωμο της σιωπης στα ματια σου
κι εσυ τα χρωματα του "αυριο"
που μεχρι σημερα κυνηγω , μην παρεκκλινοντας της πορειας
το αντιδοτο της σκονης στο πορνειο της ζωης
την ελλειψη βαρυτητας
την ψυχικη αναταση σαν με αγγιζει η ματια
του μελλοντος μας , μεσα απο απειρους συνδιασμους
που δεν θα μας σκορπισουν ακομα και τοτε...
Σ' αυτη την μακαρια γυμνοτητα του Εσυ σου , στο Εγω μου
και το αντιστροφο , που μας μεταμορφωνει επιτελους
σε δυο ψυχες που υπτανται της σκονης , σε μαυρο φοντο
με τυρκουαζ - ροζ ανταυγιες , καθε που συναντιομαστε
ακολουθωντας την ιδεα του ταπητοκαθαριστη μας
να ζουμε και να τριβομαστε σαν μια σκονη , στις σκονες γυρω μας
κι οταν οι αλλες κρυσταλλοποιουνται πανω μας
να τις τιναζουμε μετα ... να παιζουν τα παιδια μας
σκονη μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
