Μ' έχουν κουράσει κάτι άγαρμπα τυπάκια
Που μου σκαλίζουν τα ρουθούνια νύχτα μέρα
Μια κατηφόρας κουρδιστά μοιάζουν κουρσάκια
Και σαν σπυράκια που σκορπάει η χολέρα.
Πομπώδεις λόγους και νοήματα μου δίνουν
Λες και τους όρισε κανείς επαναστάτες
Μα τα λογάκια τους σαν τσίχλες που τις φτύνουν
Πεζοί σε δρόμους και πλατείες οι διαβάτες.
Σαχλαμαρίτσες και μισόλογα γεμάτοι
Σαν ντενεκέδες που αδειάσανε ηχούνε
Μικρομεσαίοι της αγάπης και φευγάτοι
Ψάχνουν αιτίες για να βρουν κάτι να πούνε.
Από εξέδρες και μπαλκόνια σαν φαμφάρες
Κρίνουν τα όσα κατακτήσαμε με κόπο
Σαν κάτι αλλόκοτες παράξενες νιφάδες
Έχουν παγώσει με τον τρόπο τους τον τόπο.
Όμως εγώ που δεν τους πίστεψα ποτέ μου
Έχω φυλάξει για το τέλος μιαν ελπίδα
Για τις ανόητες και γκρίζες Κυριακές μου
Που τις περνάω μοναχός μου στην κερκίδα.
