| |
Μ’ αιφνιδίασαν οι σκέψεις που πλαγιάζουν
μες το μονό κρεβάτι μου, στις νύχτες που γκρινιάζουν .
Άγριες τόσες χιλιοστές μου αγρυπνίες
αφύπνισα, και γίνανε τοπ σινεμά ταινίες.
Λέων φάντασμα στην φύση του βελάζει
τον ήχο που αφουγκράζεται, μέσα και έξω βγάζει.
Τι ειρωνεία να σου λεν μονάχα ένα αντίο
μες τη ζωή που πέρασε, ζέστη που βγάζει κρύο.
[Δεν σου άξιζε ο τρόπος που αξίζω
την ύπαρξη μου μείωσες μέσα σε χρώμα γκρίζο.
Της σιωπής μας, μες τα λόγια αυτά, τον δρόμο
εσύ αδρά τον χάραξες μ’ έναν καθρέπτη όπλο.]
Και όμως έλιωσε αυτό το κοκκινάδι
μ’ αυτό που εγώ σου έγραψα, στου μπαλκονιού το τζάμι
Κι αν πόρτα κλείδωσα, μα τα κλειδιά είναι μέσα
καλύτερα να βρίσκομαι αλάργα από το ψέμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
