| |
[I][font=Georgia] Εγύρευαν τα μάτια του στεριά να ξαποστάσουν
Να ξεπλυθούν τα χείλη του την άλμη του πελάγους
Βλέπεις οι ανέμοι της ζωής δεν έμελε να φτάσουν
Να ταξιδέψουν το σκαρί όπου προστάζει ο νους του
Κι όσο κοιτούσαν πίσω τους βαθύ πυκνό σκοτάδι
Τα τύλιγε και μια σιωπή ίδια η σιγή του τάφου
Μοιάζοντας νάν το παρελθόν τα σύνορα του Άδη
Κι οι μέρες που περάσανε οι γύπες του θανάτου
Της ειμαρμένης δέσμιος στον σκυθικό το βράχο
Να ατενίζει απ’ το παρόν το όνειρο βαμμένο
Στο κόκκινο στο πορφυρό κι αυτός ο μονομάχος
Αιμορραγώντας η πληγή να μοιάζει πεθαμένο
Λίγο πριν ‘ρθει το σούρουπο ακούγοντας σειρήνες
Στο δείλι να του τραγουδούν νοστάλγησε τον ήχο
Εκείνον τον μεθυστικό χρόνια πιο πριν και μήνες
Γλυκά που τον εθώπευε με της καρδιάς το χτύπο
Σιγά κι αλάργα ανοίχτηκε στη μέση του πελάγους
Και μοιάζει τώρα η στεριά στα μάτια του με δάκρυ
-Πίσω να πάει δεν μπορεί, μπροστά να δέσει κάβους-
Αργοκυλάει το δάκρυ του δέσμιο σε μιαν αγάπη[/font][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
