| |
| | Θεοί ανθρώπων…..παίξτε μόνοι σας |  | | | Μια κραυγή απόγνωσης του ανθρώπου, στην προσπάθεια του να περισώσει όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνει ,στο αιώνιο παιχνίδι των Θεών μαζί του. Αν ήταν ποιητής ο Ηρακλής ,πιστεύω ότι αυτά θα έγραφε. | | |
Θεοί ανθρώπων…..Παίξτε μόνοι σας.
Σε ένα παιχνίδι που κάποιοι Θεοί ονόμασαν ζωή, με έβαλαν να παίξω.
Δοκιμασίες να περνώ, ενώ οι Θεοί που με έβαλαν ,κοιτούν απ’ έξω.
Σε ένα παιχνίδι που τους κανόνες και τους νόμους δεν γνωρίζω.
Μα ούτε και ξέρω στο παιχνίδι αυτό, πότε εγώ χάνω η κερδίζω.
Κανείς δεν ξέρει γιατί ζει, κανείς για τους κανόνες να μας δασκαλέψει.
Απ’ την αρχή απατεώνες και σοφοί ,για τα καλά μας έχουνε μπερδέψει.
Αιώνες τώρα ,αμέτρητους Θεούς ,που διαθέτει το παιχνίδι μας αυτό.
Για κάθε γούστο, χρώμα και φυλή κάποιος Θεός που λέει το σωστό.
Λάθος είναι ο άλλος ο Θεός, μόνος σωστός για τον καθένα ο Θεός του.
Σωστούς κανόνες της ζωής ,πιστεύει ότι δίδαξε μονάχα ο δικός του.
Και παίζει στο παιχνίδι της ζωής, νομίζοντας πως ξέρει τους κανόνες.
Απατεώνες και σοφοί, νέους κανόνες και Θεούς παρουσιάζουν στους αιώνες.
Και στο παιχνίδι της ζωής ,κάθε Θεός κανονισμούς έχει δικούς του.
Έτσι θα παίξεις το παιχνίδι μου, κάθε Θεός να λέει στους πιστούς του.
Άλλος πολύ, άλλος λιγότερο και άλλος λιγάκι, κάποιον Θεό ακούμε.
Σε ένα παιχνίδι όλοι μαζί, να μάθουμε πως παίζεται, κάποιο Θεό ρωτούμε.
Αυτό που είναι για εσένα το σωστό, του αλλουνού ο Θεός το απαγορεύει.
Σε ένα που συμφωνούνε οι Θεοί ,κανείς δεν πρέπει την αλήθεια να γυρεύει.
Πώς να κερδίσω, όταν οι ίδιοι οι Θεοί ,για τους κανόνες της ζωής διαφωνούνε.
Προτού να παίξω θα ήθελα, να κάτσουν μεταξύ τους οι Θεοί και να τα βρούνε.
Εγώ αν ήμουνα Θεός και έναν κόσμο αν μπορούσα ,απ’ την αρχή να πλάσω.
Δεν θα έστηνα ένα τέτοιο σκηνικό ,λες και θα ήθελα με αυτό να διασκεδάσω.
Δεν θα έτρωγε ο λύκος το αρνί , δεν θα άφηνα ,με τρόμο η ζωή να το αφήσει.
Σε πλάσμα που θα έδινα ζωή ,δεν θα άφηνα σαν άλλου την τροφή, να ζήσει.
Κανένα πλάσμα μου δεν θα άφηνα ,το αίσθημα της πείνας να γνωρίσει.
Για να υπάρχει και να ζει ,θα του έφτανε λίγο αέρα μόνο να μυρίσει.
Και αν… θα έφτιαχνα άνθρωπο , να ζήσει μες τον κόσμο που θα φτιάξω.
Απ’ την αρχή, τους νόμους και κανόνες της ζωής ,εγώ ο ίδιος θα διδάξω.
Δεν θα άφηνα τον άνθρωπο ,πόνους και βάσανα ποτέ του να γνωρίσει.
Χαρά μόνο θα του έδινα ,το Δώρο της ζωής που θα του έκανα ,να ζήσει.
Δεν θα ήθελα ο άνθρωπος ,εμένα με τον φόβο και απειλές να αγαπήσει.
Ούτε θα χρειαζόταν για να ζει καλά, ότι με αγαπά ,να μου το αποδείξει.
Γιατί αν ήμουνα εγώ ο Θεός και έκανα σε κάποιον την ζωή του Δώρο.
Θα ένιωθα πολύ μικρός, εάν στο Δώρο που του έκανα, έβαζα κάποιον όρο
Θα έδινα αγάπη και χαρά, να ζει ,να χαίρεται, όλα όσα θα του έχω χαρίσει.
Κι όχι να παίζει το παιχνίδι της ζωής ,χωρίς να ξέρει τι να κάνει να νικήσει.
Αιώνες τώρα που αρκετούς Θεούς , όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει.
Άσπροι, μαύροι και κίτρινοι ,όλοι οι Θεοί τον άνθρωπο έχουν ταλαιπωρήσει.
Χωρίς κανόνες στο παιχνίδι της ζωής και διφορούμενοι, Θεοί οι λόγοι σας.
Εγώ από πιόνι στο παιχνίδι σας αποχωρώ. Θεοί ανθρώπων. Παίξτε μόνοι σας.
John Fenix
Δεν υπάρχει τίποτα το αιρετικό σε αυτό το ποίημα. Όπως λέω και στην υπογραφή μου δεν χρειάζεται να πιστεύω η να ζω αυτά που γράφω. Στην συγκεκριμένη περίπτωση παρουσιάζω από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία την κραυγή απόγνωσης του ανθρώπου από την στιγμή της δημιουργίας του, που καλείται να ζήσει σε αυτόν τον πλανήτη χωρίς να ξέρει τον λόγο της δημιουργίας του, την ίδια στιγμή που από την κατασκευή του, όλο το είναι του είναι προγραμματισμένο, να αναζητά αυτόν τον λόγο της ύπαρξης του. Η μια θρησκεία λέει αυτό, οι παρά θρησκείες λένε άλλα, το κάρμα λέει άλλο, τα ζώδια λένε άλλα, οι φιλόσοφοι λένε άλλα, ο ένας Θεός λέει αυτό κι ο άλλος λέει άλλο. Στην ανασφάλεια του αυτή ,από τον Θεό Ήλιο που πίστευαν οι πρωτόγονοι έως σήμερα ,η ανάγκη του να αισθάνεται ότι κάτι ισχυρότερο από αυτόν, τον προστατεύει ,έχει δημιουργήσει άπειρους Θεούς σε όλο τον κόσμο και άπειρους απατεώνες ιερείς που θησαύρισαν και θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση αυτών των Θεών. Μήπως θα ήταν καλύτερα ; μήπως έφτασε η ώρα; ο δημιουργός αυτής της ζωής να φανερώσει ο ίδιος την αλήθεια στους ανθρώπους ; Και να τους
ελευθερώσει……..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 16
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | | | |
|
φλοισβος
13-12-2011 @ 14:01 | Εκπληκτικό!!!!!!!
::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | despoina lira
13-12-2011 @ 15:09 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΛΥΔΙΑ_Θ
13-12-2011 @ 15:34 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::rock.:: ::rock.:: ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΓΙΑΝΝΗ | | monajia
13-12-2011 @ 16:17 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | θαλασσοπούλι
13-12-2011 @ 16:36 | Φοβερό ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Βασίλης Μ.
13-12-2011 @ 16:38 | Θαυμάσιο από κάθε άποψη Γιάννη!!!!!!!!!!!! ::smile.::
Την καλησπέρα μου!!!!!!!!!! ::smile.:: | | adespotoi
13-12-2011 @ 17:28 | Γιάννη σε ένα πράγμα δε συφωνούν οι θεοί την αγάπη.
Αυτό θέλω να έχω μόνο θεό, αν σφάλλω θέλω τη γνώμη σου. | | ierapostolos
13-12-2011 @ 17:32 | .....Μα ούτε και ξέρω στο παιχνίδι αυτό, πότε εγώ χάνω η κερδίζω..... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | John Fenix
13-12-2011 @ 17:44 | Προς adespotoi
Καλησπέρα Παντελή. Αν καταφέρεις να έχεις για Θεό σου την αγάπη, τότε κατά την ταπεινή μου άποψη , θα έχεις γίνει ένας μικρός Θεός…………..
::angel.:: ::angel.:: ::angel.:: | | giannis0911
13-12-2011 @ 19:21 | Γιάννη καλησπέρα …άγγιξες ευαίσθητες χορδές μου …
Ατενίζοντας τον άνθρωπο και πως αυτός θωρεί τον κόσμο , άλλοτε με το συναίσθημα κι άλλοτε με την επιθυμία του, δημιουργώντας θεωρίες για το πώς θα ήθελε να είναι αυτός ο κόσμος και πως πραγματικά είναι , βλέπω πως η ματιά του απέχει από την πραγματικότητα και η ζωή του δεν εναρμονίζεται με αυτή αλλά με τις επιθυμίες του υπεκφεύγοντας απ’ ότι αυτός ο κόσμος του αποκαλύπτει ανενδοίαστα . Ενώ η κάθε του στιγμή βιώνεται σε χρόνο παροντικό, αυτός επικεντρώνεται στο παρελθόν αναζητώντας τι του επιφυλάσσει το μέλλον, προσπαθώντας έτσι να διαφύγει απ’ ότι ξεκάθαρα γνωρίζει πως του επιφυλάσσει . Μη βρίσκοντας σκοπό και νόημα σε ότι γύρω του συμβαίνει και προσπαθώντας να δώσει μία θέση στον εαυτό του που να αιτιολογεί λογικά την ύπαρξή του στο κοσμικό γίγνεσθαι, εφευρίσκει αιτίες ώστε να έχει λόγο ύπαρξης θέλοντας να εξομαλύνει τα συμπτώματα της σύγκρουσής του με ότι αδυνατεί να νοήσει. Ενίοτε και σύμφωνα με το κοσμολογικό μοντέλο που νομίζει πως του ταιριάζει, κινείται ενδεδυμένος ρούχο άλλοτε στενάχωρο και άλλοτε δανεικό, χάνοντας έτσι τη φυσική του ευλυγισία, υπεραπλουστεύοντας ή υπερσυμπιέζοντας ότι δεν χωράει ή ότι περισσεύει της λογικής του.
Είναι ο κόσμος μας παράλογος ή η λογική μας ερχόμενη σε σύγκρουση με το συναίσθημα τον απορρίπτει;
Πολλά είναι αυτά που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και άρα να εξηγήσουμε αλλά όλα αυτά θα πρέπει να τα δεχτούμε ως φυσικό επακόλουθο της ιδιοσύστασής μας. Θα έλεγα λοιπόν έως ότου και εάν κάποτε καταφέρουμε να κατανοήσουμε με ποια λογική κινείται ο κόσμος μας και ποιος ο ρόλος μας σε αυτόν, να καταπιαστούμε με όσα μας προσφέρονται προς το παρόν εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο κάθε πόρο δικό του και δικό μας ώστε να εξασφαλίσουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα και με καλύτερο τρόπο τη μακροημέρευση τους είδους μας και κατ επέκταση του ατόμου , κάτι που ως σήμερα συντελείται αντίστροφα με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα . Αντί το μόνο μας μέλημα να είναι η διαιώνιση της ύπαρξής μας με μία προσωπική αθανασία έστω της ψυχής , ας γίνει η διαιώνιση του είδους μας. Ας τάξουμε τους εαυτούς μας, Υπεράνω Εαυτού, μήπως και απαλλαγούμε απ’ ότι μας κάνει να μοιάζουμε ξεχωριστά κομμάτια μιας μηχανής που δεν μπορεί να συντονιστεί και να δουλέψει παράγοντας έργο. Η ευθύνη για την αναπαραγωγή μας βρίσκεται πλέον στα χέρια μας , όπως και η εύρυθμη λειτουργία αυτής της μηχανής, μας ανήκει. Όλα τα άλλα έπονται νομίζω .
Αξίζει να ζούμε έστω και ως θνητοί , έστω και κάτω από όλες αυτές τις φυσικές αντιξοότητες ;
Αν αξίζει ας αναλάβουμε την ευθύνη και ας δώσουμε αξία στη ζωή , στη ζωή μας , θέτοντας την σε σωστές βάσεις σύμφωνες με τη πραγματικότητα μας και όχι με ότι ίσως θα επιθυμούσαμε ως πραγματικότητα-ασχέτως αν αυτή η ΕΚΔΟΧΉ μπορεί και να υφίσταται. Γιατί κυνηγώντας το ανέφικτο , το μη ορατό , χάνουμε το εφικτό.
Όσο για το θεό , η εγκατάλειψη του ανθρώπου κατά τα πρότυπα της λογική μας ,ως πράξη θεωρείται απάνθρωπη. Δημιουργείς μία ζωή και την αφήνεις να βολοδέρνεται σε συνθήκες αντίξοες και πολλές φορές πέραν των δυνατοτήτων της , να αντιμετωπίσει μια θάλασσα αβεβαιότητας γνωρίζοντας το βέβαιο , πως θα συνθλιβεί στις συμπληγάδες του θανάτου , ποτίζοντας την ύπαρξη στη λήθη της ματαιότητας.
Ποιό τραγική φιγούρα από αυτή του συνειδητοποιημένου ανθρώπου δεν υπάρχει.Αν λοιπόν κάποιος αξίζει της προσοχής μας , της κατανόησης μας και της αγάπης μας , αυτός είναι ο άνθρωπος και όχι ο θεός. Δυστυχώς όμως αυτός ο δυστυχής δυσκολεύεται να αποδεχτεί την αλήθεια , τη μοίρα του δηλαδή, και βαδίζει στο σαθρό έδαφος του ψέματος αντί να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του και ανάλογα να πορευτεί.
Προτιμά να πιστεύει από το να σκέφτεται. Προτιμά το ψέμα από την αλήθεια , δηλαδή την επιθυμία του από την πραγματικότητα του. Ανάλογος είναι και ο βίος του στον ιστορικό του στίβο. Προτιμά την αγάπη του θεού από την αγάπη του συνανθρώπου του και αποδίδει τιμές στο αόρατο αδιαφορώντας για το ορατό και υπαρκτό. Όλα απόρροια της εγκατάλειψης του από τη δημιουργική αρχή και της αποποίησης της λογικής του. Παρότι πνευματικά και νοητικά διανύει εποχές ωριμότητας , συναισθηματικά είναι ανώριμος .
Αφήστε αυτό το γρανάζι της μηχανής της ζωής που λέγεται άνθρωπος να δουλέψει παράγοντας έργο, μήπως και η ζωή κυλίσει, αποκαλύπτοντας τα μυστικά της.
| | merlin17254
13-12-2011 @ 19:21 | .....Είσαι άπόλυτα σωστός Γιάννη.... Τήν καλησπέρα μου. | | Nikos Krideras
13-12-2011 @ 19:48 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Σωτήρης Τσιλ
13-12-2011 @ 20:03 | Πολύ ωραίο.
Σε ποιητικό λόγο, συμπυκνώνονται τα υπαρξιακά ερωτήματα των ανθρώπων.
Συμπληρωματικά, παραθέτω τα παρακάτω:
Θρησκευτικό συναίσθημα
Θρησκευτική Εξουσία και οργανωμένη θρησκεία
Με τον υλιστικό τρόπο του σκέπτεσθαι, βλέπουμε τα πράγματα με τον επιστημονικό τρόπο του σκέπτεσθαι. Όμως, πάντα ο άνθρωπος έχοντας ή αποκτώντας επίγνωση της δύναμης της φύσης, ιδίως αναφορικά με τις καταστροφικές δυνάμεις της και σε αντιπαραβολή με τη δική του αδυναμία και ανημπόρια, ένοιωθε την ανάγκη για προστασία από δυνατά όντα (ηρωες – ημίθεους - θεούς).
Έχοντας αυτήν την επίγνωση για την αδυναμία και την συνακόλουθη ανάγκη για προστασία του, δημιούργησε την έννοια του θεού. Άλλωστε ο άνθρωπος επικαλείται το θεό, συνήθως όταν είναι ανήμπορος. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Πάντα ο ανήμπορος, αυτός που κινδυνεύει, επιζητεί προστασία. Προστασία από το θεό, προστασία από την εξουσία.
Στις μικρές ηλικίες, ο άνθρωπος δεν έχει την ανάγκη του θεού, γιατί καλύπτεται από τους παντοδύναμους γι’ αυτόν γονείς. Αυτοί είναι ακόμα, που του βάζουν τις αρχές, τα ‘’πρέπει - δεν πρέπει’’, που τον στηρίζουν, τον βοηθούν και τον τιμωρούν.
Αυτά μέχρι κάποια ηλικία, μέχρι να γίνει απομυθοποίησή τους από την εφηβεία και μετά. Η αποκάλυψη είναι ότι οι γονείς δεν είναι παντοδύναμοι. Ότι ενδεχομένως έχουν πολλές αδυναμίες. Μπορεί να εμφανισθεί τότε η ανάγκη για γονείς πιο ισχυρούς (θεός - τα παιδιά του θεού - οι νόμοι του θεού - θρησκεία).
Έτσι αναφύεται το θρησκευτικό συναίσθημα, που αποτελεί μια ατμόσφαιρα κατάνυξης και εμπεριέχει ελπίδα, εμπιστοσύνη, σεβασμό. Αναφέρεται στη σχέση ανθρώπου - θεού και αναφύεται αγάπη και δέος - φόβος.
Το θρησκευτικό συναίσθημα ανιχνεύεται σ’ όλους τους λαούς, σ’ όλους τους πολιτισμούς.
Πάνω στο δεδομένο αυτό εμφανίστηκαν οι θρησκείες.
Οι οργανωμένες θρησκείες στοχεύουν στο θρησκευτικό συναίσθημα και προβάλλουν -η κάθε μια για λογαριασμό της- ότι μόνο αυτή γνωρίζει την «εκ των άνω», συνήθως εξ αποκαλύψεως – εμπειρίας αλήθεια.
Ότι αυτή γνωρίζει για την ύπαρξη του θεού. Ότι μόνο αυτή, αυτές είναι οι πρεσβευτές –μέσω των ιερέων τους- για τα μεγάλα όντα και το θεό, ώστε να βοηθήσουν και να σώσουν. Μόνο αυτές γνωρίζουν τον τρόπο να σωθεί ο άνθρωπος στο τώρα και βασικά στην άλλη ζωή.
Απαραίτητα στοιχεία γι’ αυτό είναι η αποδοχή χωρίς αντίρρηση των αναπόδεικτων αληθειών, που αποτελούν το δόγμα και η δημιουργία οπαδών, υπηκόων, που ονομάζονται πιστοί.
Έργο των πιστών (ουσιαστικά θυμόμαστε: Κατασκευή υπηκόων) είναι, πλήν της αποδοχής (πίστη) του δόγματος, να προστατεύουν το δόγμα, να ακολουθούν τις αρχές που πρεσβεύει και να υπακούουν στους ανωτέρους (ιερείς), ή να δέχονται τις τιμωρίες για την ανυπακοή τους.
Λόγω του σχήματος, η σχέση ιερέων - πιστών είναι (κατά μια αναλογία) σχέση δασκάλων – μαθητών, γονέων – μικρών παιδιών.
Αν στο πλαίσιο της θρησκείας, τα «μικρά παιδιά» μεγαλώσουν και αρχίσουν τα απομυθοποιητικά ερωτήματα, τότε κινδυνεύουν να θεωρηθούν αιρετικά, άπιστα ή βέβηλα και επιβάλλεται, ενεργοποιείται η απειλή, αναφύεται και χρησιμοποιείται ο φόβος. Τέλος επιβάλλεται η τιμωρία και ακολουθούν η συγχώρεση και η εξιλέωση ή η απομάκρυνση και στην ορθόδοξη πίστη πιθανόν και ο αφορισμός (Καζαντζάκης κλπ). | | oneiropola
13-12-2011 @ 20:24 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Helene52
13-12-2011 @ 22:24 | Νιώθω . . πολύ μικρή . .. να σχολιάσω . .. κάτι εκπληκτικό και πολύ μεγάλο και δεν μου μένει τίποτε άλλο . .. παρά μόνον συγχαρητήρια να πω και να υποκλιθώ ...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | adespotoi
15-12-2011 @ 17:12 | ο Θεός είναι δύναμη, ακόμα και τα ζώα νιώθουν την ύπαρξη του. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
