| |
Συ που έπλεξες το βιος μας σαν μετάξι
Σ' αργαλειό που χτίζουν μόνον οι θεοί
Συ που πλήρωσες σχολειό σε μία τάξη
Τώρα ξάπλωσες στη γη μας σαν νεκρή
Κι αν το σώμα σου στο χώμα τώρα κείται
Η ψυχή σου θά 'ναι πάντα ζωντανή
Δεν πεθαίνουν όσοι θρέψανε το πνεύμα
Μήτε κείνοι που αναστήσαν τη ζωή
Κι αν δεν χόρτασες παιδιά, μηδέ κι εγγόνια
Κοίτα μόνο πόσοι στέκουν στη σειρά
Απ' το αίμα σου φυτρώσαν τόσα κλώνια
Με το θάρρος σου μπολιάσαν τα δεντρά
Κι εγώ στέκομαι σαν στάχυ στον αγρό σου
Γιατί μού 'ταξαν και μένα θερισμό
Κι αν δεν φτάσω ως το ύψος το δικό σου
Σένα πάντα θα κρατώ στο λογισμό
Εσύ πήρες της ζωής το αριστείο
Κι εμείς στέκουμε στα πόδια σου μικροί
Στα απλά βρήκες εσύ το μεγαλείο
Κι ας μην ήσουνα, για κάποιους, αρκετή
Μα δεν θέλω να σου πω στερνό αντίο
Και γι' αντάμωση μονάχα σου μιλώ
Κι αν ο θάνατος σου φάνηκε αστείο
Τότε... σχώρα με... μα τώρα δεν γελώ
Θα κρατήσω ένα δάκρυ στη ματιά μου
Με το θάμπος σου να βλέπω καθαρά
Νά 'ρθεις τώρα λίγο εσύ στα γόνατά μου
Και μαζί να θυμηθούμε τα παλιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
