| |
| | Σαν του Θεού τη Χάρη |  | | |
Η νύχτα φέρνει Εσένα -κι αντιστρόφως-,
καθώς η μνήμη πάνω μου χιμά
κι αφήνει το κορμί σου εδώ σιμά
σαν άγαλμα που το 'πλασε μ' αστρόφως.
Κορίτσι, που ανασταίνεις τις αισθήσεις,
σαν τις νεκρώνει κάθε δειλινό
της ζήσης μου τ' απόλυτο κενό,
κι απόψε κόπιασε να τις μεθύσεις.
Αγγελικών θιάσων παρελάσεις
λουσμένες στου Θεού την αντηλιά,
θα σβήσουν με μια μονοκοντυλιά,
για μια στιγμή μονάχ' αν μου γελάσεις!
Στην άκρη των δαχτύλων γίνε ρίγος,
στην κόγχη των ματιών, χρυσή βροχή,
και στην καρδιά, που μοιάζει μ' εξοχή,
παλλόμενο του έρωτά μου σφρίγος.
Στην πάχνη της αποψινής μου ρέμβης,
καθώς αφήνομαι να βυθιστώ,
με τ' άγιο σώμα σου τ' ολάνθιστο
σαν του Θεού τη Χάρη να παρέμβεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
KTiNoS
24-11-2005 | http://viral.lycos.co.uk/attachments/1949/simulator.htm | | heresy
16-12-2006 @ 05:18 | Διονύση γεια σου :)
Δεν σου είχα τότε πόσο πολύ μου άρεσε αυτό σου το ποίημα ... ποτέ δεν είναι αργά ::rol.::
Σου θυμίζω ότι μου είχε βγάλει μια περίεργη μελωδία
Τπέροχο !!! | | αντικλείδι
03-07-2010 @ 12:07 | ο,τι εγραψες φιλε μου , "εγραψε" !!!!!!!!!!!!!!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
