| |
Νότισε το τζάμι από τη βροχή και οι τοίχοι σάπισαν.
Κι εγώ, ακόμα, σαστισμένη να κοιτώ τα τρεμάμενα δάκρυα της θάλασσας να ξεβγάζουν απολιθωμένα αισθήματα, του καιρού γυρίσματα, ανήμπορα καμώματα και πετράδια κίτρινης ατμόσφαιρας.
Τα κορμιά πλάστηκαν για να δίνονται. Να δίνονται σε αγκαλιές και σε πλούσιες στιγμές. Διπλές. Όχι μονές.
Τα πόδια μου, στραβά, δεν ακολουθούν τη θέληση μου και αποστρέφονται τα λόγια μου.
Τα λόγια μου, εξίσου στραβά, εξοστρακίζουν την αλήθεια και κρύβονται σε σπηλιές.
Έξω βουίζει. Γέμισε ο καιρός αναθυμιάσεις τον κόσμο. Μα ποιος νοιάζεται και ποιος αδημονεί κάποιον που στέκεται απέναντι και τον θωρεί με βλέμμα καχύποπτο και επιβλητικό;
Δε γράφω πλέον λόγια πολλά. Λίγα είναι αυτά που παραδέχομαι να εμφανίσω στο χαρτί .
Και ακόμα πιο λιγοστά είναι αυτά που ναι στ’ αλήθεια ειλικρινές.
Αναπολώ τα περασμένα χρόνια με ευχαρίστηση καθώς πέρασαν οι λύπες και καλύτερα φέρομαι κάπως, σε αυτούς που αγαπώ.
Και αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν για με, αναπαραστάσεις του χρόνου αποκρυπτογραφόμενες σε ένα παρόν που γεμίζει όλο και πιο τρελά και γοργά αισθήματα και πανηγυρισμούς.
-επέτειος απόψε για την τέχνη της ελεύθερης αναπαράστασης-
21.01.2012
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
