| |
Στο γυάλινο παλάτι του,
το φως τον λούζει της αυγής,
δούλοι σελώνουν τ’ άτι του,
να κατεβεί στην έρμη γης.
«Σύρε να πας αφέντη μας,
καιρός είναι του κυνηγιού,
να ’ρθείς ταχιά στο γλέντι μας,
με τα κυνήγια του Μαγιού».
Δένει τη μαύρη μπόλια του,
σαν τον τυφώνα ξεκινά,
πιάνει τ’ς αντρούς στα βόλια του,
χήρες αφήνει κι ορφανά.
Ρίχνουν καρποί τα ξώφυλλα,
παραλογγώνουν θημωνιές,
πορτοπαραθυρόφυλλα
σφαλίζουνται στις γειτονιές.
Κι έρχεται γιόμα, απόγιομα
κι έρχεται και το δειλινό,
με τα ταγάρια ολόγιομα,
κινάει να βγει στον ουρανό.
Βλέπει μια κόρη πλένεται,
μες στα νερά του ποταμού,
κόκκινη ρόγα φαίνεται
κι είν’ τόσο αθώα του χαμού.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
