| |
Λουλούδια φυτεμένα στο χιόνι
κι ο κόσμος μας γέμισε φύλλα...
στου ανέμου το απόσταμα
η παγωνιά άπλωσε το νυφικό της.
Αναμμένα τα ξύλα στο πλάι
κι η γωνιά μας γεμάτη πυγολαμπίδες...
στη μνήμη που ταξιδεύει
οι τοίχοι που μπουχτίζουν εικόνες.
Τραγούδια χωρίς λόγια
και το δώμα γεμάτο κορμιά...
στης νύστας το σβήσιμο
η έμπνευση φόρεσε στη μέση μαντήλι.
Ραγισμένα φαντάσματα
κι ο νους σε αμέτρητα ψίχαλα...
στης τύχης το χέρι
η μοναξιά που φουντώνει στα μάτια.
Ελεύθερη πτώση του χρόνου
κι η χαράδρα πάντα φοβίζει...
στα ρούχα που φθάρθηκαν
το στήθος φαντάζει ανίσχυρο.
Ικεσίες που αγαπούν το σκοτάδι
κι η βροχή ριχνεί βελόνες πικρές...
στης νίκης το πρόσφορο φως
η ευχή δεν έχει πια ήλιο.
Αγάπες που νύχτωσαν
και δώρο ψιχάλας αθόρυβης...
το τέμενος μια αγκαλιά
η Μούσα της ποίησης η μόνη λατρεία μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
