| |
αυτον π' ακομη με τους πολλους μοιαζει σαμπως να τον φοβασαι
ο ποταμος σαν ο λυγμος ανοθευτος που δεν μπορει να τον βασταξει
αλληλουχια ασυμφωνη ταιριαστη ανασαιμιας σου αυτονομης
της πηγης σου η αλλη μερα η κρουση μεταλλικη
του αιματου σου που βραζει απο την αδαμαστη θαλασσα
οδυνη αστεγνωτη απο ακλονητα χειλη ροη που χαμηλωνει πανωρια
τρεχαμενη απο τα ματια την αντηλια ποιος τηνε βλεπει
αυτος ταχα π' ολο με τους πολλους μοιαζει τελος σαν ο θανατος δεν εχει
κι ετσι χαζομαρα να τον φοβασαι σαν η ζωη ομοια φροντιδα κι αμεριμνησια σου
τραγουδας στο μπανιο;
χαμογελω τουτη την ωρα φαλτσαρω κατι σαν γελιο τελος παντων
που μπορει και να σου διαφυγει ως το δακρυ
κι οταν πια ουτε αυτο
απολαμβανω την ευχαριστηση απο την αρχη
του να βρωμιζω τοσο π' ολα πια να κολλουνε πανω μου
κι η σειρα ειναι του γκρεμισματος της απολεπισης αργης
κι αβιαστης τοσο που συντελειται απο μονη της
κι ολη η πλαση
σε θελει δεν σε θελει
ολακερο δικο της
το'χεις δει ποτε;
να εγκαταλειπεσαι στο κοιταγμα μη εχοντας τιποτα
να συμπληρωσεις να ξεχαστεις ν' αρθρωσεις να καμωθεις
να σε πιανει δοσμενο η παραφροσυνη απο τις ριζες
και οι ριζες αταραχο να σε κινουν φλογερο
μεσ' απ'το αχρονο τουτο μπλεξιμο
να αποκοπεις να πεσεις.. που βλεπεις
να το θελεις δεν φτανει και προεχει να παραδοθεις
προικισμενος απο φυση αμολημενος
γι αρχη τα μαλλια να εχεις μοναχος κοψει
γι'αυτο ενα φαλτσο παντα θα φτανει αναθυμημα παιδικο
απαρχης αληθεια δεν ειναι τιποτα να βλεπεις
την δυναμη σου μεσ' απο μπουκλες παραχωμενες σε τρυπες
μεσα απο φυλλα σ' αγερα και γη παραδομενα
ξεμπλεκη να μεγαλωνει αναμαλλιασμενη
απο 'να σου γκρεμισμα ν' αναλαβαινεις
να βλεπεις πως; οπως ολα ετσι τα προσωπα
σα τα νυχια που μεγαλωνουν απο μοναχα τους
τα περιττα οσο κοβονται καποιο κενο γκρεμιζουν
αλλιως μια τρυπα στο νερο
και μονο η ριζα δεν αποβαλλεται
απο 'να σπορο ολο μοναχο καρφι στο χωμα
τα εγκατα πολυσχιδως να διατρεχει
και σα το μοσκοκαρφι σ' αερα να καιει
..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
