| |
ΜΗΔΕΙΑ(4ο Επεισόδιο στιχ.663-823)
………μπαίνει ο Αιγέας με
τους ακόλουθούς του
ΑΙΓΕΑΣ
Σε χαιρετίζω Μήδεια! Σε χαιρετώ με τάξη,
κι είναι για φίλους σαν ευχή, κι άριστη είναι πράξη
ΜΗΔΕΙΑ
Του πάνσοφου Πανδίονα, Αιγέα γεια χαρά σου,
στην χώρα αυτή πως βρίσκεσαι; Που πλέει η καρδιά σου;
ΑΙΓΕΑΣ
Στου Φοίβου τον παλιό ναό με πήγε ο λογισμός μου
ΜΗΔΕΙΑ
Και ποιες μαντείες ζήτησες στον ομφαλό του κόσμου;
ΑΙΓΕΑΣ
Τέκνα να κάνω, η μοίρα μου εκεί να με οδηγήσει
ΜΗΔΕΙΑ
Μα τους Θεούς! Είσαι άτεκνος σε τούτη σου τη ζήση;
ΑΙΓΕΑΣ
Άτεκνος είμαι! Θέλημα Θεού που θα ‘χει μένος
ΜΗΔΕΙΑ
Έχεις γυναίκα; Ή μοναχός κι ούτε είσαι παντρεμένος;
ΑΙΓΕΑΣ
Με δυναστεύουνε δεσμά του γάμου, σαν τα έπη
ΜΗΔΕΙΑ
Όμως την ατεκνία σου ο Φοίβος πως την βλέπει;
ΑΙΓΕΑΣ
Μα με κουβέντες πιο σοφές από ανθρώπων γνώμη
ΜΗΔΕΙΑ
Να δω τι λένε οι χρησμοί, και των Θεών οι νόμοι;
ΑΙΓΕΑΣ
Βεβαίως! Είθε ένα μυαλό τ’ άσχημα ν’ ανατρέπει
ΜΗΔΕΙΑ
Τι σου ‘πε; Λέγε μου λοιπόν, αν να το ακούσω πρέπει
ΑΙΓΕΑΣ
Το πόδι που κρεμά απ’ το ασκί, προτού.. να μη το λύνεις…
ΜΗΔΕΙΑ
Προτού…τι να ‘θελε να πει; προτού…ποιας άλλης δίνης;
ΑΙΓΕΑΣ
Προτού να βγω σ’ επιστροφή για την δική μου χώρα
ΜΗΔΕΙΑ
Και ποια ανάγκη σ’ έκανε εδώ να είσαι τώρα;
ΑΙΓΕΑΣ
Είναι ο Πιτθέας, Τροιζηνός άρχων σαν την Πυθία
ΜΗΔΕΙΑ
Γιος είναι λεν του Πέλοπα, και τα τιμά τα Θεία
ΑΙΓΕΑΣ
Σε αυτόνε πάω , τον χρησμό να πω, και τι μου ορίζει
ΜΗΔΕΙΑ
Ωραία, φαίνεται σοφός, και τούτα τα γνωρίζει
ΑΙΓΕΑΣ
Ο πιο ακριβός μου σύμμαχος, σαν την αιχμή της λόγχης
ΜΗΔΕΙΑ
Καλότυχος στον δρόμο σου, κι ότι ποθείς να το ‘χεις
ΑΙΓΕΑΣ
Γιατί είναι όψη σου κακή, με θαμπωμένο βλέμμα;
ΜΗΔΕΙΑ
Αχρείος βγήκε ο άντρας μου μες στης ζωής το ρέμα
ΑΙΓΕΑΣ
Τι είπες; Πες το καθαρά, τι τάχα σ’ έχει ανάψει;
ΜΗΔΕΙΑ
Χωρίς δικό μου φταίξιμο, εκείνος μ’ έχει βλάψει
ΑΙΓΕΑΣ
Τι σου ‘κανε; Μίλα σωστά, στου νου να μπει τα κέντρα
ΜΗΔΕΙΑ
Άλλη γυναίκα έβαλε στο σπίτι μας γι’ αφέντρα
ΑΙΓΕΑΣ
Μια τέτοια πράξη τόλμησε ντροπιαστική; Χαμένη;
ΜΗΔΕΙΑ
Είναι άνθρωποι αποστροφής παλιοί του αγαπημένοι
ΑΙΓΕΑΣ
Ο έρωτας τον χτύπησε κι εσένα έχει διώξει;
ΜΗΔΕΙΑ
Ποιος έρωτας! που τους δικούς στη πίκρα έχει σπρώξει
ΑΙΓΕΑΣ
Ντροπή του αν τέτοια έκανε μες στης ζωής την πλώρη
ΜΗΔΕΙΑ
Θέλησε να στεφανωθεί του βασιλιά την κόρη
ΑΙΓΕΑΣ
Ποιος του την δίνει; Τέλειωσε, αυτό που σε παιδεύει
ΜΗΔΕΙΑ
Ο Κρέοντας , που για χρονιές στην Κόρινθο αρχοντεύει
ΑΙΓΕΑΣ
Δίκιο έχεις να πικραίνεσαι με τούτη τη μωρία
ΜΗΔΕΙΑ
Χάθηκα! Να ‘ταν μόνο αυτό; Με στέλνει κι εξορία..
ΑΙΓΕΑΣ
Ποιος; Άλλο μέγιστο κακό κυρά μου που σε ορίζει
ΜΗΔΕΙΑ
Ο Κρέοντας. Από εδώ για πάντα μ’ εξορίζει
ΑΙΓΕΑΣ
Μα συμφωνεί ο Ιάσονας; Αυτό κι αν είναι λάθος
ΜΗΔΕΙΑ
Τα χείλη αρνούνται. Μα η ψυχή, όχι δεν λέει με πάθος.
Σε ορκίζω στην γενειάδα σου Αιγέα, και στα πόδια
προσπέφτω να με σπλαχνιστείς, κι αυτό όχι στα λόγια.
Αχ! μη με αφήνεις έρημη, σκληρά αποδιωγμένη
μα δέξου με στην χώρα σου που είμαι ρημαγμένη
και βάλε με στο σπίτι σου να έχω προσκεφάλι
κι είθε να σου χαρίσουνε οι Ουράνιοι, οι μεγάλοι
τέκνα που ψάχνεις , και να βρεις στο τέλος όλο νίκες.
Ούτε νογάς Αιγέα μου, βοήθεια που βρήκες
της ατεκνίας τον καημό, εγώ θα σου τον γιάνω
να σπείρεις γύρω σου παιδιά εγώ, γενιές θα κάνω.
Άριστες ξέρω τεχνικές με βότανα και μάγια.
…ο Αιγέας την σηκώνει όρθια
ΑΙΓΕΑΣ
Πολλά με σπρώχνουνε κυρά στης γνώμης σου τα χνάρια:
Σαν πρώτο-πρώτο ο σεβασμός προς των Θεών το ..ίσο…
κι ύστερα οι γενιές παιδιών που τάζεις να γεννήσω
γιατί είναι αυτό που μ’ έκανε να βγω σε ξένους δρόμους.
Άκουσε πως το βλέπω εγώ, με τους δικούς μου νόμους:
Όταν στην χώρα μου θαρθείς, θα μ’ έχεις σαν προστάτη
όπως το δίκιο το καλεί, κι αυτό δεν είναι απάτη.
Όμως κυρά μου θα στο πω, κι ωμά θα σου το θέσω
για να σε πάρω από δω εγώ δεν θα μπορέσω,
μόνο αν έρθεις σπίτι μου με ενέργειες, μονάχη,
το άσυλο που μου ζητάς η αφεντιά σου θα ‘χει.
Χωρίς δική μου ανάμιξη, φύγε απ’ το παλάτι,
δεν θέλω όσοι με δέχτηκαν, να μου κρατούν ινάτι
ΜΗΔΕΙΑ
Ας γίνουν όλα όπως λες. Κι ούτε θα ήθελα άλλο
παρά αν έπαιρνες γι’ αυτά τον όρκο το μεγάλο
ΑΙΓΕΑΣ
Πίστη δεν δίνεις σε όλα αυτά; Ή βλέπεις δυσκολία;
ΜΗΔΕΙΑ
Πιστεύω! Όμως σκιάζομαι, Κρέοντα, και Πελία.
Κι εσύ με όρκους αν δεθείς, θα ‘βλεπε την οργή σου
αν, να με πάρει ερχότανε κάποιος από τη γη σου.
Αν με τα λόγια μοναχά ετούτο είχες τάξει
κι αυτό με όρκους στους Θεούς δεν είχες κάνει πράξη
θα ήσουνα ευάλωτος, θα ‘γερνες στα δικά τους
εύκολο θα ‘ταν να πειστείς από τον κήρυκά τους.
Φτώχεια έχω εγώ κι είναι αυτοί πλούσιοι βασιλιάδες
ΑΙΓΕΑΣ
Όλα τα νοιάστηκες κυρά, μη βγεις σε άλλους μπελάδες.
Μα αφού το θέλεις, συμφωνώ, κι έτσι όπως θες θα γίνει
έτσι ασφαλίζομαι κι εγώ απ’ των Θεών τη δίνη
όμως κι εσύ μια σιγουριά θα ‘χεις την κάθε ώρα
πες μου λοιπόν σε ποιους Θεούς όρκο να πάρω τώρα
ΜΗΔΕΙΑ
Στης γης το χώμα να ορκιστείς, σε ήλιο καραβοκύρη
που έχει το φως πατέρα του, και ο γονιός μου κύρη,
και στων Θεών το ακέραιο, ομαδικά το γένος.
ΑΙΓΕΑΣ
Πες μου, να κάνω τι λοιπόν; τι όχι; Κι ας το μένος
ΜΗΔΕΙΑ
Να μη με διώξεις απ’ τη γη που θα ‘μαι την δική σου
κι άμα ζητήσουν οι εχθροί, να φύγω απ’ την γη σου
όσο θα ζεις να το αρνηθείς, μην μπεις σε αυτή την πλάνη
ΑΙΓΕΑΣ
Τ’ ορκίζομαι στου Ήλιου το φως, στης γης μας την λεκάνη
και στους Ουράνιους Θεούς ή όπου θες να γνέψω
πως όσα μου είπες θα γενούν, και ούτε θα σαλέψω.
ΜΗΔΕΙΑ
Φτάνει. Κι αν καταπατηθούν, ποια να σε βρούνε πάθη;
ΑΙΓΕΑΣ
Ότι παθαίνει ο άσεβος για τέτοια άθλια λάθη
ΜΗΔΕΙΑ
Πήγαινε τώρα στο καλό, καλά θα καίει η δάδα
κι εγώ στη χώρα σου θα ‘ρθώ με άφθαστη γρηγοράδα,
αφού πρωτύτερα φτιαχτούν της θέλησής μου τα έπη
όσα μελέτησε ο νους, κι όσα να γίνουν πρέπει
….Φεύγει ο Αιγέας και οι ακόλουθοί του
ΧΟΡΟΣ
Της Μαίας ο γιος , ο συνοδός Θεός ας στείλει αγέρι
σύντομα και ανώδυνα σπίτι σου να σε φέρει
κι όσα λαχτάρισες γλυκά μέσα στο νου ν’ απλώσουν
με αίσιο τέλος όμορφα όλα να τελειώσουν.
Γιατί Αιγέα μου έδειξες, και μπήκε στο κεφάλι
πως είσαι άντρας τέλειος με μια καρδιά μεγάλη
ΜΗΔΕΙΑ
Ω Ζευς ! του Δία δίκαιο, του Ήλιου λαμπροσύνη
νίκες καλές θα κάνουμε δεν θέλουμε βιασύνη
στον δρόμο μπήκαμε, οι εχθροί ας έχουν την γραμμή τους
τώρα το δίκιο θα μας βγει, θα βρουν την πληρωμή τους
κι ο άντρας, στην απελπισιά, αντίκρυ μας εφάνη,
για όσα είχα μες στον νου, θεόσταλτο λιμάνι.
Την πρύμνη μας θα δέσουμε στης ζήσης του το άστρο
σαν φτάσουμε στης Αθηνάς την πόλη και το κάστρο.
Και τώρα όσα σκέφτομαι ν’ ακούσεις ετοιμάσου
μα ξέρε το, ότι θα πω, δεν θα ‘βρεις την χαρά σου.
Θα στείλω, τον Ιάσονα να φέρουν, και με νάζι
θα πω: η γνώμη μας εδώ, είναι ίδια και ταιριάζει
και ας με αρνήθη, συμφωνώ , με τούτονε το γάμο.
Μα θα γυρέψω τα παιδιά να μείνουν εδώ χάμω,
όχι πως θέλω ν’ αφεθούν σε τούτα δώ τα όρη,
μα να σκοτώσω ύπουλα του βασιλιά την κόρη,
και θα τα στείλω έχοντας χαρίσματα στα χέρια
στην νύφη να τα δώσουνε, να ‘χουνε λάμψη πλέρια-
μην τα εξορίσουν, και χαθεί γι’ αυτά το παιδομάνι-
πέπλο, ανάρια υφαντό, κι ολόχρυσο στεφάνι,
κι αν πάρει τα χαρίσματα κι αρχίζει να τα βάζει
φριχτό θα ‘ναι το τέλος της, με πόνους θ’ αλαλάζει
ίδια θα πάθει και αυτός που δίπλα της θα σκύψει
γιατί θα έχω φάρμακο το κάνιστρο αλείψει.
Μα αλλάζω λόγια τώρα πια, κι απάντηση θα δώσω
για το έργο που είναι να γενεί, και να το ολοκληρώσω.
Ναι! στα παιδιά θα στάξω εγώ, του θάνατου τη δόση
κι ούτε κανένας θα μπορεί αυτά να τα γλιτώσει.
Κι απ’ του Ιάσονα τη γη, ενώ πληγές θ’ ανοίγω
σαν παιδοκτόνος θα χαθώ, κι από εδώ θα φύγω
για τ’ ανοσιουργήματα που εγώ εδώ θα έχω.
Μα να με κοροϊδεύουνε εχθροί μου δεν το αντέχω.
Άειντε ! τι κέρδος για να ζω, χωρίς να ‘χω πατρίδα
σπίτι και καταφύγιο, για τα στερνά μου ελπίδα.
Λάθεψα όταν άφησα το πατρικό μου σπίτι
πλανεύτηκα από Έλληνα λόγια, κι αυτή την κοίτη
που νέμεται, μ’ ενός Θεού βοήθεια, θα πληρώσει.
Τα τέκνα του πια ζωντανά, δεν θα τα ξανά νοιώσει.
Ούτε απ’ τη νιόνυφη παιδιά γραφτό είναι να κάνει
γιατί με τα φαρμάκια μου αυτή θα ‘χω ξεκάνει.
Να μην νομίσει ανημποριά κανείς πως έχω, όμως,
δειλή δεν ήμουνα ποτέ, μα αντίθετα ο δρόμος,
στους φίλους μ’ έβγαλε καλή, και στους εχθρούς μοιραία,
όποιος αυτό ακολουθεί, η ζήση του είναι ωραία.
ΧΟΡΟΣ
Τις σκέψεις σου φανέρωσες, και λες τον λογισμό σου
κι ενώ με νοιάζει μη πονάς, ζητώντας το καλό σου,
μα και τους νόμους του άνθρωπου, θέλοντας να επιβλέπω,
αυτά τα έργα που μου λες, μην κάνεις, σε αποτρέπω!
ΜΗΔΕΙΑ
Αλλιώς όμως δεν γίνετε, συχώρεση σου δίνω,
γιατί δεν ξέρεις πως πονώ, και τι φαρμάκια πίνω
ΧΟΡΟΣ
Μα τόσο βράζει κόρη μου του μίσους σου η χύτρα
που θα σκοτώσεις μοναχή και την δική σου φύτρα;
ΜΗΔΕΙΑ
Αυτό είναι, που του Ιάσονα την ζήση του θα κάψει
ΧΟΡΟΣ
Μα δύστυχη, αφανισμό κι εσένα θα σου ανάψει
ΜΗΔΕΙΑ
Ας τελειώνουμε με αυτό, δεν είν’ για λόγια ώρα
…Γυρνά στην παραμάνα:
Και τον Ιάσονα εσύ να φέρεις, φύγε τώρα,
έμπιστη σ’ έχω πάντοτε στην σκέπη τ’ ουρανού μου,
και τσιμουδιά μην ακουστούν αυτά που ‘χω στον νου μου
και της κυράς σου το καλό, αν θες, στον νου πελέκα
ότι ζητώ, αν γεννήθηκες κυρούλα μου γυναίκα!!!
………Η παραμάνα βγαίνει απ’ τη σκηνή
Τελος 4ου ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
