| |
Τώρα πια
σα να συναντιόμαστε
μόνο σε καταιγίδες νότες
και μυστικών αβύσσων
κοσμογόνες μουσικές ερώτων.
Σ’ αναγνωρίζω εκεί
από το μόνο έναστρο,
που σου’ χει απομείνει.
Σα να σε ξαναβρίσκω
ευαίσθητο και τρυφερό,
παράφορο και ωραίο,
ως ήσουν
(ή μήπως όχι;
ως γνωστόν,
ο χρόνος ρετουσάρει την αλήθεια.. )
μια φορά..
Τώρα πια,
ό,τι και αν λες,
στο άφυλο πραγματεία
και τόσο άδειο,
ωσάν μη ον.
Πιστοποιητικό
θλιβερής ατομικής κατάστασης
η δύναμη που έχει
ακόμα να σκοτώνει.
Σαν να μη φώτισες
ποτέ σου τη ζωή μου,
αλλόκοτο σαν να’ σουν όνειρο,
που πριν καλά καλά ξυπνήσω
είχε διαλυθεί.
Σαν να μην ταξίδεψα ποτέ
θέση ξεχωριστή σ’ αυτό.
Μια απουσία ρωγμή υγρή
πολύ βαθιά,
σχεδόν ανεξακρίβωτη,
στην κόρη του ματιού,
το μόνο, ίσως, ίχνος σου..
Σαν να μην τρέχει τίποτα.
Σιγά,
ποιος θα τη δει ετούτη
τη μοναχική χαράδρα,
αφού κανέναν
δεν αναζητάω πια ξανά
σ’ αυτά τα ιλιγγιώδη ύψη
της καρδιάς. .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
