| |
Ξαπλωμένος σε μια αμμουδιά από χρυσάφι, που η λάμψη της ξεπερνά αυτή του φεγγαριού, αγναντεύω τον ορίζοντα της θάλασσας, μαχόμενος νοερά να φτάσω τα μάτια μου στο κατάρτι του πιο μακρυνού καραβιού.
Η άμμος αυτή, που πέφτει αργά-αργά από τις ροζιασμένες χούφτες μου, όπως η άμμος σε μια κλεψύδρα, σκεπάζει τη Δόξα αυτού του τόπου, μοναδικά. Απλωμένη, κάθε κόκκος της σμιλευμένος αριστοτεχνικά από κάποιο θεό, σκεπάζει την Ιστορία μας, την ιστορία τους που έγινε Ιστορία μας.
Όση από την ανδρεία δεν χώρεσε κάτω από αυτό το ιερό μέρος, μεταφέρθηκε ευλαβικά, με δέος και περισσό πένθος, αλλά και υπερηφάνεια, από όσους επέζησαν, στο λόφο, που με λίπασμα τα πτώματά τους, υψώνεται εμπρός μου. Πτώματα που λύγισαν στιγμιαία από το θάνατο, αλλά λύγισαν για πάντα την αιωνιότητα. Η φαντασία μου, σχημάτισε εμπρός μου με φρικιαστικό τρόπο αμέσως το θέαμα εκείνης της μέρας. Ανατρίχιασα, θαρρείς και έβλεπα τα νεκρά σώματά τους εμπρός μου, δίπλα μου, παντού. Σκέφτηκα ότι ίσως και η -τώρα μπροστά μου- γαλήνια και άπειρη θάλασσα, εκείνη τη μέρα πνιγόταν από το αίμα, τον πόνο και τα αμέτρητα πτώματα που κάλυπταν την επιφάνειά της, μια θάλασσα σκοτεινή σαν άβυσσος του Άδη.
Μέσα στην απόλυτη σιωπή των σκέψεών μου, ένιωσα πως τα αυτιά μου υποδέχονταν ήχους βγαλμένους από μιαν άλλη εποχή. Ήχοι από σπαθιά που χτυπιόντουσαν με μίσος και επιδεξιότητα, επιζητώντας μόνο το αίμα και το θάνατο. Ιαχές πολέμου. Κραυγές αγωνίας και θριάμβου, μαζί. Αδύναμος να συγκρατήσω τον εαυτό μου, στράφηκα, σώμα και βλέμμα, προς το λόφο. Η ματιά μου καρφώθηκε στην κορυφή του λόφου. Σκιές βαρυά οπλισμένων ανδρών χόρευαν πάνω στο λόφο, κρατώντας γερά τα σπαθιά τους.
Μάλλον, τις νύχτες της απόλυτης σιωπής, ξυπνάνε, τινάζοντας την άμμο από πάνω τους και ξεσκονίζοντας τις πανοπλίες τους, έτοιμοι ξανά για νέες μάχες, τις δικές μας μάχες.
Δεν είμαστε μόνοι. Ακόμα είναι Αυτοί μαζί μας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
