| |
Έλεγαν πως τη γέννα μου
Σκοτάδι χτύπησε κι έγινα τυφλός
Μα πάντοτε στα μάτια μου
Πετάριζε αναποφάσιστο το φως.
Μέσα μου γεννιέται και βλασταίνει
Μια άγρια ζωή
Πλάτανοι ψηλά ανοίγονται
Και βίαια αρπάζονται από τη γη
Οι ρίζες μου διψάσανε
Για ολόδροσο νερό
Τόσα χρόνια γιατί να αφήνανε
Το χώμα μου ξερό;
Τώρα σηκώνομαι και βγαίνω
Από το νεκροκάσελό μου
Σαν να ‘νιωσα πως δεν το φτιάξανε
Στο μέτρο το δικό μου.
Μέσα του πνίγομαι
Να ανασάνω δεν μπορώ
Νεκρό γιατί με ντύσανε
Έτοιμο να στήσω το χορό.
Όλοι τους ξεστράτισαν
Πηγαίνουν στα μαρμαρένια δάση
Τους πρόφτασε η νύχτα
Και το δρόμο έχουν χάσει.
Τους δυο τους είδα
Να μπαίνουν στο κιβούρι
Τι να ψάχνανε άραγε
Στου χάρου το αχούρι;
Οι άλλοι δυο τη ζήση τους
Κάνανε τριχιά να τους κρατάει
Μια πάνω της να κρέμονται
Και μια θηλιά να τους κρεμάει.
Δεν είμαι εγώ
Θρέμμα της γενιάς σας
Τα πόδια σας μαζέψτε τα
Μη πέσω στη σκιά σας.
Παίρνω το δισάκι μου
Και πάω στο καλό μου
Θα με βρείτε μονάχα αν έρθετε
Στο άγριο βασίλειό μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
