| |
Κάθε που φεύγει η πανσέληνος κι ως να ξανάρθει
οι νοσταλγοί της εξιστορούν του έρωτα τα πάθη
και μια μυστήρια τους διακατέχει μελαγχολία
που τη σταλάζουν λέξη τη λέξη μες σε βιβλία
Άγνωστο πως, μα μια σελίδα τους μου γλίστρησε στα χέρια
κι ήταν σαν γράμμα που μου το έστελναν από τ αστέρια
Τον ανεξήγητο να λύσω γρίφο της πορφύρας της αυγής
και της επήρειας της πανσελήνου στη σαγήνη της ζωής
Έλεγε ο ήλιος καθώς έρχεται τη νέα μέρα να φωτίσει
Άτακτα ο έρωτας μες της νύχτας το πέπλο πεταρίζει
μα ξαστοχούν κάποια του βέλη στον κήπο της ανατολής
κι από τα ρόδα ρέει μακρόσυρτο λυπητερό τραγούδι της αυγής
κι όποιος τ ακούει σαν μαγεμένος ξαγρυπνά
και με τη μοίρα του στοιχηματίζει τα τερπνά
γλυκοχαράζει… μπλε και κόκκινος και ροζ ο ουρανός
κι αμετανόητη η πανσέληνος χάνεται μες στο φως
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
