| |
Τα βράδια μας συντροφεύει πάντα μια ανεπαίσθητη
Κι επικίνδυνα ερωτική ψευδαίσθηση.
Μια παρουσία σαν νύφη ντυμένη στα κόκκινα
Πίσω απ’το θλιμμένο άσπρο πέπλο των σιωπών μας.
Βλέπω κι εγώ λοιπόν στα σπλάχνα της νύχτας μου
Να πάλλονται
πολλά, σχεδόν άπειρα, φωτάκια που
Σου μοιάζουν.
Και σ’ονειρεύομαι. Κι έρχεσαι εσύ, σαν καλοκαίρι
Αργοπορημένο, να φιλήσεις αργά του κορμιού μου
Όλα τα παγωμένα κύτταρα.
Μα έλα που η θύμηση με επισκέπτεται ακόμα,
Μια στυγνή λογική σαν κινούμενος τοίχος
Που παντού με εγκλωβίζει.
Τα φωτάκια δεν είσαι εσύ τελικά.
Είναι πολλά, σχεδόν άπειρα, σκόρπια κομμάτια
Του εαυτού μου.
Οι σκοτεινές μου πλευρές που
Αναβοσβήνουν
θαρρείς για να με αποκοιμίσουν.
Κι εσύ μια παρουσία καθόλου ανεπαίσθητη,
Αν και όποτε υπάρχεις.
Δεν ήθελα ποτέ να μ’αγαπάς όταν λείπεις.
Ήθελα μονάχα να πονάς κι εσύ όπως εγώ,
Όπως εγώ και τα φωτάκια μου,
Όπως εγώ πονάω τα βράδια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
