| |
Φωτογραφίες παντού μες στο φτωχό σαλόνι
άναρχα απάνω στον μπουφέ, στους τοίχους
και στα ράφια
που άλλες απεικονίζουν πρόσωπα ιλαρά,
στιγμές ευτυχισμένες,
κι άλλες προγόνους με ασπρόμαυρα ξεθωριασμένα πρόσωπα
που απορροφούν την υγρασία πια των τοίχων
χαμογελώντας σαν αμέριμνα από αλλού
έχοντας επιτυχώς επιτελέσει το χρέος τους
στην σκυταλοδρομία της ζωής ,
και σιγομουρμουρίζοντας συναμετάξυ τους τις νύχτες:
«φύγαμε , ναι αλλ’ έμεινε η γενιά μας...»
Κάθε φορά που μπαίνω σε τούτο το δωμάτιο
μου φαίνεται πως εισχωρώ στην στρωματογραφία του εντός μου
πως ανασκάπτω το ένδον μου
φτάνοντας ως τα έγκατα της ύπαρξής μου
καθώς από φωτογραφία σε φωτογραφία
βλέπω τις αλλαγές που επέφερεν ο χρόνος
σε μένα μα και στους οικείους μου
κι ακραακουμπώντας τις κορνίζες με τα δάκτυλα
σαν να παίρνω από την ζέση όλων εκείνων
που με γαλούχησαν με αρχές
με την ύπαρξη ή και με την ανυπαρξία τους ακόμη...
Περνώ μπροστά από τούτη την πομπή
ζώντων και τεθνεότων
χαμογελώντας με περίσκεψη
και συνειδητοποιώντας πως ολάκερη η ζωή μας
δεν είναι παρά ένας αγώνας
για να κερδίσουμε μια θέση στον μπουφέ των απογόνων
πίσω από το τζάμι εκείνο
που τοποθετούνται μονάχα εκείνοι που αξίζουν θύμηση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
