| |
Φλογισμενες σταχτες
λαμπουν μεσ'τα χερια σου
στιγμες που κατοικουσαν
στις σκοτεινες εσωχες του ουρανου σου...
τις νυχτες το σκοταδι γινοταν αναμνηση
κυλουσε σαν κρυσταλλινο νερο
μεσα στις παλαμες σου...
γλιστρουσε κατω απο το δερμα
με φιλι γλυκο φιμωνε
τους φοβους και τις κραυγες σου...
οι μοιρες σου εκλεισαν το ματι
μα κρυφο κρατησαν το μυστικο τους...
τυφλες οπως ο αερας στα πιο
βαθια μπουντρουμια
σειρηνες,με τραγουδι ομορφο
αρμονια ηδονικης καταστροφης
μασκες κρυμμενες κατω απο μαγικα καπελα...
σε τραβαν σε νερα καθαρια
και εγινε η μελωδια θρηνος...
και πριν το κυμα ξεθυμανει
πεταχτηκαν βραχια κοφτερα...
η παλιρροια νανουριζε το κορμι
σε εναν υπνο γαληνιο
μα τα ματια παντοτε ανοιγαν το πρωι...
μα καθε βραδυ εσβηνε λιγο και πιο πολυ
μεχρι που το μονο που εμεινε ηταν
το αρωμα μιας ανασας να πλανιεται στα σεντονια
και ενα ονομα που καποτε σημαινε τα παντα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
