| |
Δραπετεύω στο μέλλον
σαν φωτόνιο στέκω
μια στιγμή και κοιτάω
στο παρόν μου γυρνάω
Γερασμένος, θλιμμένος
για τον κόσμου μου κλαίω
και το δάκρυ κυλάει
μα δεν φτάνει, δεν φτάνει
Τα ποτάμια σβησμένα
και τα δάση καμένα
πανικός των ανθρώπων
και ο φόβος πια κόμπος
Μοναξιά και θολούρα
μια παχύρευστη πούλπα
από σάρκες χυμένες
τις αισθήσεις χαμένες
Διαφυγή η καρδιά μου
η αιχμή της σκιά μου
την πελώρια νύχτα
να διασχίζω μ’ αγρύπνια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
