| |
| | Ίσως |  | | |
Η ζωή μακρινός καταρράχτης,
τα αδέλφια μου πίνουν μα δε ξεδιψώ,
ίσως προλάβω λίγο να πιω,
ίσως πεθάνω, καθώς τον κοιτώ.
Τα χείλη μου ξερά σημαδεμένα,
να θυμούνται μια παλιά αγκαλιά,
που χώρεσε όλος ο πόνος,
πως, να γίνε τόση ζημιά.
Καθώς το πηγάδι στερεύει,
και ο αέρας με λύσσα χτυπά,
ίσως με πάρει μαζί του για πάντα,
αυτός που τις στάχτες σκορπά.
Στο υγρό γρασίδι θα κάτσω,
να ζητήσω λίγη δροσιά,
ίσως κι αυτή τη νύχτα τη βγάλω,
με ένα άστρο σα χαζό να κοιτά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
29-10-2012 @ 06:42 | Καθώς το πηγάδι στερεύει,
και ο αέρας με λύσσα χτυπά,
ίσως με πάρει μαζί του για πάντα,
αυτός που τις στάχτες σκορπά.
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
