Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Αποκαίδια
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130737 Τραγούδια, 269450 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Αποκαίδια
 
Η αχορταγη φλόγα χόρευε εκστασιασμένη στο τζακι
πάνω στο γυμνο σώμα μιας αθώας φλαμουριάς.
Ολες οι σπίθες μεθυσμένες,-στον τρελο τους χόρο -,έχαναν την ψυχή τους,
δαγκώνοντας ολοενα και πιο απληστα την ιδια τους την ζέστη.
Μόνο μια σπίθα κοιταξε κάτω με λύπη, μια σπίθα μοναχα, που μαρμάρωσε απο θλίψη,
βλεποντας το σπιρτόκουτο να λιώνει στα πόδια της φλαμουριάς.
-Τι κρίμα ..σκέφτηκε, Με κρατησες στη ζωη για τοσο καιρό..
μου χάρισες το δικαίωμα να γεννήσω το φως..κι εγω,... κι εγω σε καταδίκασα στον πόνο και στο σκότος.
Μα σαν έλιωνε , το σπιρτόκουτο κοίταξε με αγάπη την λυπημένη σπίθα.
-Πεθαίνω για να ζήσεις.. απάντησε, και το κάνω με χαρά ανύπωτη.
Στη μήτρα μου αντριώθηκες . Οι λασπουριες και οι βροχες ,δεν τάραξαν την άσβεστη επιθυμία σου,
κι απο του κόσμου τις παράξενες γιορτες, σε κρατησα μακρια
μην χασεις την ψυχή σου.
Μα αν εγω δεν έλιωνα στα πόδια σου , μάνα δεν θα μουν , μήτε ερωμένη
που σε κρατησε για λίγο, που σε αντρείωσε στα ανηπέρβλητα της χάδια.
Θα μουν δεσμώτης ,κι η απέραντη σου φυλακή,
κι όσο με λιώνεις, τόσο περήφανα πεθαίνω απο χαρά.
Οταν τέλειωσε την τελευταία κουβέντα του, το σπιρτόκουτο ήταν πια στάχτη..
Κι οσο κι αν σήκωσε το βλέμμα ,η θλιμμένη σπίθα είχε τελειωσει το ταξιδι της,
στην λυσασμενη φλόγα.
Μια μονο στιγμή ήταν που πέρασε, μια ζωή σύντομη , μια τοση δα- τι άδικο αλήθεια- μεσα σε ψέυτικη μεγαλοπρέπεια.
Κι ομως το λιωμένο σπιρτόκουτο την ένιωθε στα σωθηκά του,
γιατί πάνω του σταμάτησε να λαμπει σαν έπεσε κι αυτη ,
αποκα'ι'δι ξεχασμένο απο το χρόνο.
Και ευτυχισμένα αποκαίδια, τους παρέσυρε ο αέρας ,
απο τα πόδια της ρημαγμένης φλαμουριας.
Γιατι ο παράδεισος λάμπει και στις καρβουνιασμένες ψυχές, ακόμα κι αν πονάει η αγάπη
,ως προσφέρεται ,στα βαθυτερα σκοτάδια.
Γιατι στο τέλος δεν μενουν παρα μόνο αποκαίδια.
και ισως κατι να τα θυμιζει....[I][/I][I][/I][I]




θανασης κρουστάλης


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 8
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα,Φιλοσοφικά
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

...κι ακόμα φέγγουν τα θαμπά φώτα της πόλης που μας κράτησε στα χέρια της
 
scarlet1977
14-11-2012 @ 17:55
Και ευτυχισμένα αποκαίδια, τους παρέσυρε ο αέρας ,
απο τα πόδια της ρημαγμένης φλαμουριας.
Γιατι ο παράδεισος λάμπει και στις καρβουνιασμένες ψυχές, ακόμα κι αν πονάει η αγάπη
,ως προσφέρεται ,στα βαθυτερα σκοτάδια.
Γιατι στο τέλος δεν μενουν παρα μόνο αποκαίδια.
και ισως κατι να τα θυμιζει....
::cry.:: ::cry.:: ::cry.::
nadin1974
14-11-2012 @ 18:30
Γιατι ο παράδεισος λάμπει και στις καρβουνιασμένες ψυχές, ακόμα κι αν πονάει η αγάπη
,ως προσφέρεται ,στα βαθυτερα σκοτάδια.
::yes.::
ΛΥΔΙΑ_Θ
14-11-2012 @ 18:34
Γιατι ο παράδεισος λάμπει και στις καρβουνιασμένες ψυχές, ακόμα κι αν πονάει η αγάπη
,ως προσφέρεται ,στα βαθυτερα σκοτάδια.
Γιατι στο τέλος δεν μενουν παρα μόνο αποκαίδια.
και ισως κατι να τα θυμιζει....
.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.::
Μαυρομαντηλού
14-11-2012 @ 20:37
Κι ομως το λιωμένο σπιρτόκουτο την ένιωθε στα σωθηκά του,
γιατί πάνω του σταμάτησε να λαμπει σαν έπεσε κι αυτη ,
αποκα'ι'δι ξεχασμένο απο το χρόνο.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

είναι συγκλονιοστικο κείμενο παρόλο που δεν εκφράζει τη δική μου αίσθηση και αλήθεια!!!!!!!!!!!!!!!!
elsa98
14-11-2012 @ 20:50
κι απο του κόσμου τις παράξενες γιορτες, σε κρατησα μακρια
μην χασεις την ψυχή σου.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γιατι ο παράδεισος λάμπει και στις καρβουνιασμένες ψυχές, ακόμα κι αν πονάει η αγάπη
,ως προσφέρεται ,στα βαθυτερα σκοτάδια.
Γιατι στο τέλος δεν μενουν παρα μόνο αποκαίδια.
και ισως κατι να τα θυμιζει....

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! απλά .......σιωπώ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
monajia
14-11-2012 @ 20:55
Γιατι στο τέλος δεν μενουν παρα μόνο αποκαίδια.
και ισως κατι να τα θυμιζει....

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
oneiropola
14-11-2012 @ 22:32
Γιατι ο παράδεισος λάμπει και στις καρβουνιασμένες ψυχές, ακόμα κι αν πονάει η αγάπη
,ως προσφέρεται ,στα βαθυτερα σκοτάδια.




!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
esperia iris
15-11-2012 @ 14:59
Η στιγμή που το μάταιο και προδιαγεγραμμένο γίνονται ιερά και αποκτούν αιωνιότητα.........

ένα ακόμη αριστούργημα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο