| |
ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΑΛΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ
Πάλι λες πως δεν θ' αργήσει, θα περάσει λες, είν' κρίση
ένα μοναχά εμπόδιο, στης ζωής το κατευόδιο.
Θα σαι λες πάντα στημένος, στο παράθυρο σκυμμένος
να κοιτάς μήπως γυρίσει, το κουδούνι μην χτυπήσει.
Φτιάχνεις πάλι τα μαλλιά σου, να χαρεί την εμορφιά σου
και χαμογελάς και πάλι, θα φανεί λες σε λιγάκι.
Μα εκείνη δεν γυρίζει κι η ψυχή σου ανεμίζει
μεσ' του πέλαγους το μαύρο, ψάχνει κάπου για έναν φάρο.
Μα εκείνη δεν γυρίζει, σ' αγαπάει λες και δακρύζει
μα περνούν έτσι τα χρόνια, σ' άστρωτα, λευκά σεντόνια.
Και ανοίγεις μία γρίλια, βάζεις στη ψυχή στολίδια
λες άνθρωπος πως είσαι, μόνος πια, για πόσο θα σαι;
Και απλώνεις δειλά το χέρι κι άλλο χέρι σ' ανταμώνει
σου χαιδεύει τα μαλλιά σου, χίλια αστέρια στη ματιά σου.
Ζεις μονάχα για ετούτη, τη στιγμή αυτή ετούτη
που δωσες ψυχή και σώμα, για να αντέξεις μεσ' τα χιόνια.
Ένα δάκρυ σου λες στάζει, από γέλιο ή από μαράζι
μυστικό μεσ' την καρδιά σου, στα κρυφά τα όνειρα σου.
Κι η αγάπη που δεν ήρθε, σου' στειλε φιλιά και σου πε
να γελάς και να δακρύζεις, για να νιώθεις πως αξίζεις.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΙΜΙΝΗ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
