| |
Nichita SΤĂNESCU (1933-1983)/ Νικήτα ΣΤΑΝΕΣΚΟΥ
Ετούτ’ η χώρα η ονοιρεμένη
Όταν θα τελειώσει η άσφαλτος του δρόμου
το σώμα μου και το σώμα σου θα γίνουν άσφαλτος
για να μή μείνη αταξίδευτη
ετούτ’ η χώρα η ονοιρεμένη.
Όταν θα πέσουν τα φύλλα του δέντρου,
όταν θα μαραθεί το χορτο τού κάμπου,
η κόμη μου και η κόμη σου
θ’απλοθούν πάνω στους κάμπους
για να μη μείνει ριγωμένη
ετούτ’ η χώρα η ονοιρεμένη.
Όταν θα στερέψουν οι πηγές
και όταν οι βροχές θα πάνε προς τα πάνω
εγώ κι εσύ θα πιαστούμε από το χέρι
και θα κλάψουμε, θα κλάψουμε,
για να μη χηρέψει από λύπη
ετούτ’ η χώρα η ονοιρεμένη
Όταν θα πεθάνουν οι σκύλοι,
όταν θα χαθούν τα άλογα,
όταν οι λαγοί θα φαγωθούν
από το στόμα του θανάτου,
όταν τα μαύρα κοράκια
και οι λευκοί γλάροι
θα καταβροχθούν απ’το λαρύγγι του αιθέρα,
εγώ κι εσύ θά’μαστε
σκύλος και άλογο,
λαγός και κοράκι,
αλλά προπάντων θά’μαστε
εκείνος ο γλάρος ο λευκός
για να μη μείνει
δίχως διάδημα από ζωντανή σάρκα
ετούτ’ η χώρα η ονοιρεμένη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
