| |
[align=center]Ο υπηρέτης της ζωής
[align=left]
Εγώ ο παντοδύναμος σαν το Θεό, που στέκω
σε ξένη πλάση, που σεμνά ανέχεται να ζήσω,
Εγώ τρυγώ τα ρόδα της και λούζομαι τα μύρα
και κυβερνώ, ακόμα και το θάνατο τολμώ
ξετσίπωτα στα μάτια να κοιτάζω.
Εγώ, που ντύθηκα έπαρση και νοιώθω,
πως είμαι τύχης γέννημα, κραδαίνω ενάντια
της μοίρας μου, που θέλησε να με πλουμίσει
χάρη,δρέπανο τρόμου αστραφτερό
που σχίζει τους αιθέρες.
Στέκομαι εγώ ατρόμητος, τρισάθλιος στην όψη,
μέσα στο βούρκο της ντροπής, της λασπωμένης θλίψης
και ορίζω τύχες και ζωές, το ποιος θα΄ρθεί,
θα φύγει, στην πλάση αυτή που δώρο
κι όχι αρένα έγινε, ο δρόμος μιας ευθύνης.
Εγώ λοιπόν ο άρχοντας που διαφεντεύω ακόμα
και αβίαστα το είδος μου σκληρά το βασανίζω
και ορέγομαι τον πόνο του σ΄αρχεία να τον κλείνω,
κι ανάμνηση του ήθους μου με δέρμα να τον ντύνω,
εγώ βαπτίστηκα άνθρωπος, Μέγας Τρανός και λέω
Πως μία μέρα πράγματι το σύμπαν θα ορίζω!
Μα δεν μπορώ να δω, ακόμα και τα βότσαλα γελούν,
πεθαίνουν απ΄τα γέλια, τι να μου πούν και πως να πουν,
ορκίστηκαν το λόγο να κρατήσουν.
Όρκο σιωπής, ποτέ, μηδέ και ούτε, να μιλήσουν!
Ορκίστηκαν να μη δειχτούν, ούτε να μολογήσουν!
Ποιος ο σκοπός της τύχης μου, της ύπαρξης
στην πλάση,σε τούτο τον Παράδεισο, στο δώρο,
στο χρυσάφι, που ο Μέγας άνθρωπος σε
Μέγα Κόλαση και κόλαφο έχει αλλάξει
και ξιπασμένα διαλαλεί, απέριτα χωρίς μομφή.
Πως ξέρει πλέων γιατί ζει!Αλήθεια ας μας πει!
Σε ξένη πλάση όλεθρο μόνο να σπείρει ξέρει,
και να μολύνει, ν΄ασελγεί σε αθώα χάρη, που θωρεί
και ψέμα, δόλο και ανυπακοή να φτύνει.
Να τρώει σάρκα σάρκα του και το Θεό να κρίνει.
Κι ύστερα για τον πλούτο του, τη δόξα του, τη φήμη να περιαυτολογεί.
Πως έτυχε τις μοίρες να ορίζει.
Για σκέψου άνθρωπε σοφέ, αν λέω αν, τυχαίνει
μέσα στη φαντασία σου τη μαργαριταρένια, ήσουνα
απλά μια ύπαρξη που στάλθηκε στον κήπο, αυτόν
που εσύ αποκαλείς, Βασίλειο το Μέγα.
Φύλακας, προστάτης κι αρωγός, μαζί να συμβαδίσεις.
Σκέψου αν γεννήθηκες ζωή να υπηρετήσεις;
Το Μέγα το Βασίλειο, που σκέφτεται αν θα ζήσεις!
Σκέψου πως αν αποφάσιζε αυτό, πως πλέον δεν του κάνεις,
πως είσαι επικίνδυνος και άφρωνας
σα φίδι κολοβό με ανθρώπινο κεφάλι,
και σε έριχνε στα άδυτα της ανυπαρξίας, όχι πάλι,
μα για πάντα, ποια η δόξα σου Άνθρωπε Μεγάλε; [align=left]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
