| |
Εχει ο χρονος το δικο του μετρημα
Υψωνω το αλλο βλεμμα, το τριτο ματι
και χαμηλωνω παλι σκεψη στη γεμά-
τη μου αγκαλια. Σε αποκοιμιζω τρυ-
φερα. Ύπνωσε μες στην άγκαλιά μου,
υπνο βαθυ και χιλιομυρωμενο. Τετοιον
που η νυχτα ούτε αυτού, ούτε του άλλου
κοσμου να τον σκιαζει.
Ύπνωσε τεκνο της ψυχης μου, με τοσους
κρυφιους στεναγμους και πικρες στερη-
σης θρεμμενο. Θρεψου μα ησυχα κοιμησου.
Σε αποκοιμιζω τρυφερα. Πόσα ασματα εχει
η καρδια κι άλλα τοσα ο λογισμος να βανει,
ούτε η στερνη μου ωρα δεν τα σταματα. Κι
ας εχει ο χρονος το δικο του μετρημα.
Σε ενιωθα στα σπλαχνα μου - φλογιζαν -
καθως γεννιοσουν, καθως αναδευόσουν,
της πικρας μου παιδι και τωρα απαλα το
μάγουλό σου, πάνου στον κορφο μου απλώ-
σου. Πώς σε κρατω κι αδημονω, τα δάχτυλά
σου σφιγγω. Πάνου στα δικα μου τα μετρω κι
ας εχει ο χρονος το δικο του μετρημα. Με δα-
κρυα σε νανουριζω, μή σε ξυπνησω, μη !
Πριν να σου δώκω ολο τον καημο, για να
τραφεις να τρανωθεις και να μαυροφορεσεις,
τη ζωνη σου όταν θα ζωσθεις, σαν αντρας
πιά, τα χρωματα - για να κινησεις - του πολέμου.
Πόσα τα οπλα που κρατας ; Δεν το ορω και δε
γροικώ έξωθεν της φωνης μου και σου αλυχτώ
νανουρισμα και μοιρολόγι, εγω σε τρεφω ακριβο
μου. Θρεψου και Μέγας γινε, ισχυρος στη γη και
προπορευσου. Ναι, μαυρο το γαλα μου σε θηλασε
και αιμα πηχτο και νιό και παλαιό που κυλησες.
Αντι αριθμους, σε άβακα της συμφορας, μετρούσες
χρόνους ζοφερους, θέρο και τρύγο και χιονιά,
καρπούς. Θέε μου, έπος της συμφορας και έπος
του οχτρού.
Κι ελεγα η δόλια, θά 'ρθει, θέ νά ρθει ; Μά κάνε νά
΄ρθει η στιγμη και κάνε απο Σένα νά 'ναι - τί παρα-
λογισμός - να ανδρωθει κι απο τη μαύρη μάνα του,
να απογαλακτιστει, σαν γιγαντας και ισχυρος, δώς
μου τόν Θέε, τόν θέλω νά 'ναι !
Να'χει σκουτάρι σφυρηλατημένο και ξιφος κι απο
φως του πάνου κόσμου κι απο φωτιά του Άδη γα-
νωμένο. Η απώλεια να μην τον έβρει, πριν σημαδε-
ψει, πριν μακελεψει. Νά 'χει ορμη, νά'χει και λαβρα,
μα τα βήματά του να μετρά προσεχτικα, πριν εξορμη-
σει. Νά 'χει και μυστικο και διγλωσσο μαχαιρι -ακο-
νισμένο- σε κρύφια θηκη πριν να χυμηξει - στον οχτρό-.
Δώς μου τον Θέε, τον θελω νά 'ναι ! Τί παραλογισμος,
που τετοια σου γυρευω.
Νά ' ναι η θωριά του έμορφη, λεβέντικη - μαύρο διαμά-
ντι και μαύρης πετρας λαμψη, φορεμένο - μα κι ο ίσκιός
του να την ετρέμει ακόμα κι απ' ολους όσους γνωρισα
ποτές, ο πιο αντρειωμένος που αναδείχθηκε στην ώρα
του πολέμου. Νά 'ναι το βλεμμα αστραποβολο, να σκο-
τεινιάζει όμως όποιονε στραβα τον εθωρεί και η φωνη
σαν σειεται, βουνά και όροι να κινεί και γοργοποδαρος
να ξεχυνεται στη μαχη.
Όλους να τους νικα. Ναι ! Της σωφροσύνης όμως τα
ποδήματα, παντοτε νά 'χει στα δυό πόδια. Και να κα-
τέχει την εγκράτεια του συνετου πολεμιστη. Πότε να
αποτραβηχτεί και πότε να εφορμήσει. Ποδάρια στιβα-
ρα με λαβα στιλβωμένα. Ατρικύμιστη η καρδια του νά
μην πισωπατησει. Της φρονησης ωστοσο, να ντυνεται
το θαρρος τα φτερά κι όχι αλόγιστα να την ξοδευει την
ισχύ του. Και τη νυχτιά του φόβου - αξημέρωτη για
άλλους, άστη - για αυτόν ποτέ ας μην την νιωσει η ψυ-
χη του.
Λύσσα σε τάιζα, αδικο σε εθρεφε, διες πως μου θεριε-
ψες στο αναστημα και υψος πηρες! Έβγα για να θερι-
σεις θερισμο, μοναχογιε και πισω χωρις νικη μη γυ-
ρισεις ! Μά δε σε σκιαζομαι άκριβέ μου, ετσι το λεγω
νουθετικα, για το νανουρισμα του υπνου σου μονάχα.
Φρονώ πως νικητης θα μου 'ρθεις πισω γιε, κι οχι
πισωπλατα θε νά 'σαι λαβωμενος ή πανου σε πλου-
μισμενη ορειχαλκινη ασπιδα - ο ταφος σου αλυτρω-
τος- και να κοιμασαι.
Ξερω πως οποιος θηλασε με μαυρο γαλα, ορθο οχτρό
στο διαβα του δεν τον περιφρονα. Στασου παιδι μη
βιαζεσαι και υπνωσε λιγο ακομα - διχως του λήθαργου
ομως τη λησμονια -. Σε κουνια μαυρη που σε κουνησε,
μαύρη αγκαλια που αγκυλωνει. Ύπνωσε Μίσος μου
σε νανουριζω και μοιαζει το νανουρισμα σαν θρηνου
μοιρολογι. Σαν κάποιου απ΄τη ζωη να αφαίρεσαν πολ-
λα κι άλλα τόσα να προσθεσαν σε πικρες και σε λύπες
.
Μά μη σε νοιαζει γιοκα μου. Συ θε να΄σαι πιο μαυρος
κι απ΄το θρηνο. Σένα σε λενε Μίσος! Και σε γαλουχησα
πάντοτε συνετα. Νά κρυβεσαι οταν μικραινεις, αδυναμος
κι ανισχυρος να μην αφανιστεις, μα ακομα κι ετσι να τρα-
νευεις -φλόγα σιωπης -. Της μαυρης μανας σου εισαι
καμάρι, μαύρης μου πετρας φυλαχτο και προσδοκίας
προσμονη - σαν με λατρεια σε κοιτω στο φως του ήλιου,
λαμψη που σπερνει το κακό και το σκοταδι - κι υστερα
παλι μεσα μου σε κρυβω με μένος και με βιάση, στο
στηθος μαυρο πολυεδρο διαμαντι. Των πόνων μου το
αντιτιμο, εσυ αντι για με, να δρεψεις με ορμη, Αιτέ, ερημωτη.
Κι οταν νικηφορος , απ' τη μαχη αντρειωμένε μου επιστρέ-
ψεις, τοτε γλυκύτερα θα σ'ορμηνέψω ακόμα και τ'άλλο
μυστικο να κατακτησεις. Πώς νυφη νά 'βρεις και το δικο
σου σπιτικο να χτισεις. Θεμέλια βαθιά. Σπορά και θερισμός,
Μίσος μου τρομερο. Και τεκνο αγνο της μαύρης βούλησης
και σκέψης.
Φύλο δεν έχεις και σ'ολες τις καρδιες γεννιεσαι και ενε-
δρεύεις το καρτέρι σου, μεχρι τη μέρα που θεριζεις σαν
θεριό. Ειναι γραμμένο με μαύρο χρωμα απο της πεπρω-
μένης τυχης τον τροχό, νά 'χεις καρπους σ'ολη την οικου-
μένη, μιλιούνια φιλους, απογόνους, συμμαχητες, να εισαι
ξακουστος. Θεμέλια γερά. Σπορά και θερισμός. Τέκνο μου
τρομερό.
Ένα σου λεγω τελευταιο γιοκα μου πολυαγαπημένε,
εγω η γραία μανα σου, που κλαιγω, σε νανουριζω και
θρηνω. Δαγκάνω χειλη μελανά απ' τον καημο κι αδη-
μονω. Σαν μεγαλωσεις κι αντρωθεις, μόνο απ'όναν
άξιο οχτρο φυλάξου, σε ξορκίζω - στα αστραποβόλα
μάτια σου που σκοτεινιάζουν όποιονε τα στραβοθωρει-
απο τον σπορο της αγαπης και της αγαπης τον καρπο.
Δεν ημπορεις να τον νικησεις. Κι άνμποτε καρπήσει,
τον οικο σου σ'όλη την οικουμένη θ'αφανισει. Τις ριζες
του με λύσσα να ξεριζωνεις. Τα σπόρια του μ 'οργή,
όπου τα απαντήσεις, Μίσος μου τρομερο και πικραυγή.
Κι ο Θεος ακόμη χαμογέλασε με τη μωρία σου εαυτέ
μου. -Έχει ομως εσκέφθη, στιγμες αναλαμπης, υπάρ-
χει ελπίδα για αυτο το δόλιο σκεύος. Δάκρυσε κι Ανα-
στέναξε. -Πολλης χρόνος χρειάζεται στα πλασματα της
γης. Καθε Του αναστεναγμος και μιά παραταση, ο χρο-
νος σου στην άγρια τουτη ζηση. Κάθε αναλαμπη και
μιά σπορά κρυφη...Ισως μιά ριζα αγάπης που ριζώ-
νει σε έδαφος στεριωμένο κι ας εχει ο χρονος τα δικα
του να μετρησει.
Πάλη ατέρμωνη και δεν τους πρεπει ανταπόδοση
απ' το θνητο προσκαιρο χερι. Πώς να το σβησει
το κακό; Ας ειναι μόνον απ' του χρονου του αθάνα-
του, το αδυσωπητο αλισβερισι. Κι εγω στον φτω-
χικο τον κηπο μου ας σπερνω σπορο και καρπο.
Ισως και δουμε κάποτε Θεου Προσωπο. Θα 'ναι
ενα δυσκολο ταξιδι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
