Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Αλεχάντρα Πισαρνίκ
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130598 Τραγούδια, 269424 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Αλεχάντρα Πισαρνίκ
 





1
έκανα το άλμα από μένα στην αυγή
άφησα το σώμα μου δίπλα
στο φως
και τραγούδησα τη θλίψη αυτού που
γεννιέται.

3
μόνο η δίψα
η σιωπή
καμιά συνάντηση

φυλάξου από μένα αγάπη μου
φυλάξου από τη σιωπηλή στην
έρημο
από την ταξιδιώτισσα με το άδειο ποτήρι
και τη σκιά της σκιάς της

5
για μια στιγμούλα σύντομης ζωής
μοναδικής μ’ ανοιχτά μάτια
για μια στιγμούλα να δω
στον εγκέφαλο μικρά άνθη
χορεύοντας σαν λέξεις στο
στόμα του κόσμου

6
εκείνη γυμνή στον παράδεισο
της μνήμης της
εκείνη αγνοεί το σκληρό πεπρωμένο
των οραμάτων της
εκείνη φοβάται να μην ξέρει
να ονομάσει
αυτό που δεν υπάρχει

7
πηδάει με το πουκάμισο στις φλόγες
από αστέρι σ’ αστέρι
από σκιά σε σκιά.
πεθαίνει από μακρινό θάνατο
αυτή που αγαπάει τον άνεμο.

9
αυτά τα οστά λάμποντας στη
νύχτα,
αυτές οι λέξεις σαν λίθοι
πολύτιμοι
στο ζωντανό λαρύγγι ενός πουλιού
απολιθωμένου,
αυτό το πράσινο πολύ αγαπητό,
αυτό το λιλά ζεστό,
αυτή η καρδιά η μυστηριώδης.

10
ένας άνεμος ήπιος
γεμάτος από διπλασιασμένα πρόσωπα
που αποκόβω σε μορφές αντικειμένων

11
τώρα
σ’ αυτή την αθώα ώρα
εγώ κι αυτή που υπήρξα καθόμαστε
στο κατώφλι της ματιάς μου

12
όχι πια οι γλυκές μεταμορφώσεις
ενός κοριτσιού από μετάξι
υπνοβατικού τώρα στην κορνίζα
της καταχνιάς

το σήκωμα του χεριού αποπνέοντας
άνθος που ανοίγεται στον άνεμο

13
να εξηγείς με λέξεις αυτού
του κόσμου
που ανοίχτηκε από μένα ένα καράβι
κουβαλώντας με

16
έφτιαξες το σπίτι σου
φτέρωσες τα πουλιά σου
χτύπησες τον άνεμο
με τα ίδια τα οστά σου

τέλειωσες μονάχη
αυτό που κανείς δεν άρχισε.

18
σαν ένα ποίημα θαμμένο
από τη σιωπή των πραγμάτων
μιλάς για να μη με δεις

22
στη νύχτα

ένας καθρέφτης για την μικρή
νεκρή

ένας καθρέφτης από στάχτες

23
μια ματιά από τον υπόνομο
μπορεί να είναι μια άποψη του κόσμου

η εξέγερση συνίσταται στο να κοιτάς ένα
ρόδο
μέχρι να σου γίνουν σκόνη τα μάτια.




Η Αλεχάντρα Πισαρνίκ γεννήθηκε το 1936 στο Μπουένος Άιρες από γονείς πολωνοεβραίους μετανάστες. Σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες, και αργότερα ζωγραφική. Από το 1960 ως το 1964 έζησε στο Παρίσι όπου εργάστηκε σε διάφορά περιοδικά και μετέφρασε μεταξύ άλλων Αντονίν Αρτώ Ανρί Μισώ και Υβ Μπονφουά, και σπούδασε ιστορία της θρησκείας και γαλλική λογοτεχνία στη Σορβόννη. Στην επιστροφή της στην Αργεντινή έγραψε και το μεγαλύτερο και αξιολογότερο μέρος του έργου της. Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1972 στη διάρκεια ενός Σαβατοκύριακου που βρισκόταν έξω από την κλινική όπου θεραπευόταν, η Πισαρνίκ πέθανε από υπερβολική δόση σεκονάλ. Μυθικό πρόσωπο της σύγχρονης ισπανόφωνης ποίησης και με έντονη διαδικτυακή παρουσία.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 10
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

πανω στα ιχνη...... του καιρου
 
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
10-02-2013 @ 15:47
καλο απογευμα.............. ::smile.::
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
10-02-2013 @ 15:52
Δαχτυλίδια από στάχτη

Από τη συλλογή «Τα έργα και οι νύχτες», 1965
Στην Κριστίνα Κάμπο

Είναι οι φωνές μου που τραγουδάνε
Για να μην τραγουδήσουν εκείνοι

οι φιμωμένοι γκρίζα την αυγή,

το ντύμα του πουλιού απελπισμένο στη βροχή.

Υπάρχει, στην αναμονή,

ένας δυνατός θόρυβος πασχαλιάς που τσακίζεται.

Και υπάρχει, σαν έρχεται η μέρα,

ένα σπάσιμο του ήλιου σε μικρούς μαύρους ήλιους.

Και τη νύχτα, πάντα,

μια φυλή από ακρωτηριασμένες λέξεις

αναζητεί άσυλο στο λαρύγγι μου

για να μην τραγουδήσουνε εκείνοι,

οι φριχτοί, οι κυρίαρχοι της σιωπής.



Στάχτες

Από τη συλλογή «Η τελευταία αθωότητα», 1956


Η νύχτα θρυμματίστηκε από αστέρια

κοιτώντας με υπνωτισμένη

ο αέρας εκσφενδονίζει μίσος

εξωραϊσμένο το πρόσωπό του

με μουσική.

Σύντομα θα φύγουμε

Απόκρυφο όνειρο

προηγήθηκε του χαμογέλιου μου,

ο κόσμος στέκει ισχνός

κι υπάρχει κλειδωνιά μα όχι κλειδιά

κι υπάρχει τρόμος μα όχι δάκρυα.

Τι θα με κάνω εμένανε;

Γιατί σ’ Εσένα οφείλω ό,τι είμαι

Αλλά δεν έχω αύριο

Γιατί σ’ Εσένα…

Η νύχτα υποφέρει.


Εξορία
Στον Ραούλ Γουστάβο Αγίρε

Από τη συλλογή «Οι χαμένες περιπέτειες», 1958

Αυτή η μανία να με θέλω άγγελο,

δίχως ηλικία,

δίχως θάνατο όπου να ζω,

δίχως συμπόνια για τ’ όνομά μου

ούτε για τα κόκκαλά μου που κλαίνε περιπλανώμενα.

Και ποιος δεν έχει μιαν αγάπη;

Και ποιος δεν χαίρεται ανάμεσα σε παπαρούνες;

Και ποιος δεν διαθέτει μια φωτιά, έναν θάνατο,

έναν φόβο, κάτι φριχτό,

κι ας είναι με φτερά

κι ας είναι με χαμόγελα;

Ολέθριο παραλήρημα ν΄αγαπάς μια σκιά.

Η σκιά δεν πεθαίνει.

Κι η αγάπη μου

αγκαλιάζει μόνο αυτό που κυλά

σαν λάβα της κόλασης:

μια σιωπηλή στοά,

φαντάσματα σε γλυκιά διέγερση,

ιερείς από αφρό,

και πάνω απ’ όλα άγγελοι,

άγγελοι ωραίοι σαν μαχαίρια

που υψώνονται τη νύχτα

και ρημάζουν την ελπίδα.



ΛΥΔΙΑ_Θ
10-02-2013 @ 17:11
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
galanidoy
10-02-2013 @ 17:26
Να είσαι καλά...Νικόλα.. ::hug.::
ierapostolos
10-02-2013 @ 18:47
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Μαυρομαντηλού
10-02-2013 @ 18:58
η εξέγερση συνίσταται στο να κοιτάς ένα
ρόδο
μέχρι να σου γίνουν σκόνη τα μάτια.
::rock.:: ::yes.:: ::yes.::
**Ηώς**
10-02-2013 @ 19:03
::hug.:: ::theos.:: ::theos.::
konmark
10-02-2013 @ 22:53
και πάνω απ’ όλα άγγελοι,

άγγελοι ωραίοι σαν μαχαίρια

που υψώνονται τη νύχτα

και ρημάζουν την ελπίδα. ::rock.:: ::rock.::
Vicky mouse
10-02-2013 @ 23:13
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Celestia
11-02-2013 @ 01:59
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο