| |
| | Αστραπιαία πλήξη |  | | |
Κάθομαι σ’ ένα σαπισμένο κελί, περιμένωντας την ημέρα που οι αυταπάτες μου θα αποκτήσουν, επιτέλους, σάρκα και οστά και θα βγουν να συναντήσουν την άνοιξη. Οι ώρες περνούν, οι μέρες περνούν, τα χρόνια περνούν, αλλά τίποτα δεν γίνεται.
Η μελαχροινή του τετάρτου, που, συνήθως, συναντώ όταν βγαίνω για εφημερίδα, ή όταν επιστρέφω από κάποια βαρετή γιορτή, επιμένει να χαμογελάει την ώρα που μου φωνάζει ένα τραγουδιστό «καλημέρα». Πότε-πότε κοιτάει έντονα μέσα από τα γυαλιά της, για να δει αν την παίρνω στα σοβαρά. Όταν το διαπιστώνει, ησυχάζει, συνεχίζει τις ασχολίες της. Δεν έκρυψα ότι την ζηλεύω.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι: Ως πότε. Δεν βρίσκω ποτέ την απάντηση. Κανείς ως τώρα δεν βρήκε απάντηση στην ερώτηση «ως πότε».
Οι στιγμές, όλες αυτές οι ατέλειωτες, καθημερινές στιγμές, φαντάζουν αιώνιες και, ταυτόχρονα, συγκροτούν ένα από τα ανεξίτηλα μυστήρια της ανθρώπινης ύπαρξης. Πως γίνεται, ένα ισοπεδωτικό σύνολο από αχανείς στιγμές, να μεταμορφώνεται σε μια ζωή, που ούτε καν κατάλαβες για πότε πέρασε. Μια αστραπιαία πλήξη.
Σήμερα ήρθαν τα βιβλία που παράγγειλα πριν αρκετό καιρό, τρία αντίτυπα από «Το όνειρο ενός γελοίου» του Ντοστογιέφσκι. Μια έντονη αίσθηση χαράς πλημμυρίζει τον νου και την καρδιά μου! Τα περίμενα με ανυπομονησία και, ήδη από όταν τα βρήκα και ζήτησα να μου τα στείλουν, ήρθα αντιμέτωπος με πρακτικά προβλήματα. Η παράδοση τους αρχικά καθυστερούσε, στην πορεία είπαν ότι χάθηκαν, μετά με ειδοποίησαν να παραλάβω ο ίδιος – και δεν είχα καθόλου χρόνο. Στην συνέχεια και μετά από παρεξηγήσεις κανονίστηκε να μου τα φέρουν και, τελικά, σήμερα το πρωί έφτασαν.
Δεν ξέρω τίποτα. Δεν γνωρίζω τίποτα. Αυτή είναι η σκέψη που τελευταία κυριαρχεί στο μυαλό μου. Κοιτώ γύρω μου και αντικρύζω αγνώστους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ξανά και ξανά με έχουν αγκαλιάσει και μου έχουν χαρίσει την συντροφιά τους. Κι όμως, δεν έχω πρόσβαση στην καρδιά τους, δυσκολεύομαι να εισέλθω στη ζωή τους, ίσως επειδή δεν αφήνω κανέναν να κοιτάξει την δική μου. Πόσο χυδαίο!
Δεν ήμουν πάντα έτσι. Τώρα τελευταία, ίσως τα τρία-τέσσερα προηγούμενα χρόνια, κάτι άλλαξε σταδιακά, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω... Νιώθω πως κάτι σημαντικό ετοιμάζεται, κάτι πλησιάζει, κάτι με κοιτά από ψηλά, με περιεργάζεται... Περιμένει την κατάλληλη στιγμή: Πότε θα είμαι έτοιμος.
Αν κάτι μισώ, αυτό είναι, αναμφίβολα, οι προσδοκίες των άλλων απέναντι μου. Με αυτές μου δίνεται η εντύπωση ότι δεν με εμπιστεύονται, όταν λέω ότι δεν χρειάζομαι απολύτως τίποτα και ότι μου ζητούν συνεχώς αποδείξεις που δεν μπορώ και δεν θέλω να δώσω. Φυσικά δεν αληθεύει αυτό. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού όσοι δεν χρειάζονται απολύτως τίποτα. Όμως είναι βολικό να αποφεύγει κανείς τις προσδοκίες. Ακόμη και από εμένα τον ίδιο θα ήθελα να μην περιμένω τίποτα.
Όταν είμαι πιο γενναιόδωρος με τον εαυτό μου, αντιλαμβάνομαι ότι η σιωπή περιέχει άπειρες χρυσές λέξεις... Με σχετική βεβαιότητα, η σιωπή αποτελεί έναν από τους πιο πολύτιμους και ταπεινούς θησαυρούς. Περιέχει όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα όσων σε συναντούν και συνδιαλέγονται μαζί σου και συγκρατεί αυτά τα αγαθά μέσα στον άνθρωπο. Δεν τα αφήνει να σκορπίσουν στους ανέμους και να γίνουν έρμαια των καιρών. Δυστυχώς, δεν γνωρίζω κανέναν που να αντέχει αρκετά την σιωπή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | διαλέξαμε τα όμορφα βάσανα | | | |
|
zpeponi
14-02-2013 @ 07:54 | καλημέρα φίλοι ::lost.:: | | Yol
14-02-2013 @ 10:31 | "ένα ισοπεδωτικό σύνολο από αχανείς στιγμές, να μεταμορφώνεται σε μια ζωή"
Φίλε zpeponi, γράφεις πολύ ωραία. Αυτά που περιγράφεις πολλοί να έχουν νοιώσει, αλλά δεν μπορεί να τα εκφράσει εύκολα κάποιος χωρίς ταλέντο. Καλή σου μέρα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
