| |
Την πήγε μέχρι το αμάξι της.Την κρατούσε απ το χέρι,σα να ταν και πάλι το κοριτσακι που 'χε ερωτευτεί βαθυα,που χε αληθινά αγαπήσει και την είχε αποχωριστεί μια βροχερή μέρα πριν...είκοσι χρόνια!!Γιατι οι αληθινές αγάπες κι αν...φύγανε και πάνε..εδώ μένουν ,δεν πεθαίνουν..
Εκείνη ,συγκινημένη,χαρούμενη αλλα και γεμάτη φόβο μηπως τον ξαναχάσει για δευτερη φορά στη ζωή της,δεν κρατήθηκε..Το δάκρυ που ώρα τώρα προσπαθούσε να κρύψει ,εγινε κλαμα,στην αρχή βουβό και μετά λυγμός..Τον αγκάλιασε στη μέση του δρόμου..'Μην ξαναφύγεις,πες μου πως δε θα ξαναφύγεις "του είπε.."Μα..εδώ ήμουν πάντα..κι εδώ θα μείνω..μόνο μαζί σου θέλω να μαι"της είπε εκείνος τρυφερα..Εμειναν έτσι αγκαλιασμένοι ώσπου εκείνη,η Ανδριάννα του δεν έκλαιγε πια..Ξεχασε τελείως ότι την συνόδευε στο αυτοκίνητό της γιατί έπρεπε να πάει στη δουλειά του!Ποιά δουλειά;Ηταν πάλι μαζί της!!!Τιποτα άλλο δε μπορουσε να σκεφτεί..Αρχισε να ψιχαλίζει...Σιγά σιγά αρχισε να βρέχει..Οι δυο τους,οΑλέξης κι η Αντριάννα,ένιωθαν μόνο τα φιλιά τους..Μια φλόγα τους έκαιγε..Ηθελαν να μιλήσουν για όλα όσα ένιωθαν..Για την πίκρα του χωρισμού..την κρυφή αγάπη που τους βασάνιζε όλα αυτά τα χρόνια..μια αγάπη που δεν τολμούσαν ούτε στον εαυτό τους να ομολογήσουν..
Ηταν φοιτήτρια όταν τον γνώρισε..Μικρή,άβγαλτη,πρώτη φορά μακρυά απ την οικογένεια της,είχε βγει με την παρέα της κι εκει τον είδε για πρώτη φορά!!!Την καθήλωσαν τα πράσινα μάτια του,της άρεσε ο τρόπος που μιλούσε..Ευγενικός ,γλυκός τρυφερός με χιούμορ και μεγάλη διακριτικότητα..Οταν έκλεινε το μαγαζί πια σηκώθηκαν να φύγουν..Εκεινοςτης ζήτησε να ξανάρθει..Θέλω να σε ξαναδώ,της είπε κι η Ανδριάννα τα χασε..Σ αυτήν μιλούσε;Ναι του είπε δειλά,βέβαια,θα ξαναπεράσω κι εγινε κόκκινη σα παπαρούνα..Εκείνος της χάρησε ένα γαρύφαλλο απ τον κήπο του μαγαζιού..Πηγε σπίτι της γεμάτη έξαψη,χαρά,πρωτογνωρα συναισθήματα που την μπέρδευαν και την αναστάτωναν γλυκά..Ενας έρωτας είχε γεννηθεί..κι έμελε να ναι ο μεγάλος ΄ερωτας της ζωής της.Φύλαξε το γαρύφαλλο μέσα σ ενα βιβλίο,έναν χοντρο τόμο με ποιήματα..Ακόμα το χει ..Το χει φυλάξει σαν κάτι πολύτιμο.....Τόσα χρόνια,κι όποτε ανοιγει αυτον τον τόμο να διαβάσει τ αγαπημένα της ποιήματα,πάντα χαμογελάει,κοιτάει το αποξηραμενο,πατικωμένο λουλούδι κι οι αναμνήσεις ζωντανεύουν.. .Πηγε μετα από λίγες μέρες στο ίδιο μαγαζί,το στέκι του..Δειλά τον κοίταξε,ήταν σίγουρη ότι δε θα την θυμόταν καν..Μα ο Αλέξης μόλις την είδε έτρεξε κοντά της .."επιτέλους" της είπε.."επιτέλους ξανάρθες,σε περίμενα"Κι έτσι ξεκίνησαν όλα..Τον έβλεπε όσο πιο συχνά μπορούσε..Οταν δεν μπορουσε να ναι μαζί του έχανε τον κόσμο..Μα ήθελε και να τελειώσει τις σπουδές της,να κάνει το μεταπτυχιακό της στο εξωτερικό,να δουλεψει,να κάνει καριέρα..Με τίποτα δεν ήθελε να γυρίσει στο χωριό της..Κι ο Αλέξηςδούλευε ήδη σε μια μικρή εταιρεία..Εκανε συχνά ταξίδια πολυήμερα,ξεχνούσε ή δεν προλάβαινε να της τηλεφωνήσει..Η αμφιβολία άρχισε να μπαίνει ανάμεσα τους,η ανασφάλεια..Νυχτες ξάγρυπνες να περιμένει τηλεφωνο του ως το πρωί..Κι εκείνος επέστρεφε πάντα χαμογελαστός,γεμάτος λαχτάρα να τη δει,με βλέμμα γεμάτο αγάπη.."Μα τι λες..μόνο εσένα έχω..μόνο εσένα αγαπώ,μόνο εσένα θέλω"Κι έπεφταν μ απελπισία,με πάθος ο ένας στην αγκαλιά του άλλου..Κι εκείνες τις στιγμές ξεχνούσαν τα πάντα,είχαν τον κόσμο,δεν υπήρχαν σκιες..Τρία χρόνια πέρασαν έτσι..Εκείνη έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό να ολοκληρωσει τις σπούδες της,κι εκείνος δε μπορουσε ν ακολουθήσει..Ηθελε να της φωνάξει να μείνει,να δουλέψει εδώ κοντά του,μα δεν ήθελε και να σταθεί εμπόδιο στα όνειρα της..Δεν είπε λέξη..μόνο "καλη τύχη,θα σε περιμένω.."Κι η Αντριαννα έλπιζε,έλπιζε ως και την τελευταία στιγμή στο αεροδρόμιο πώς θα της ζητουσε να μείνει,κι εκεί θα έμενε,μαζί του ευτυχισμένη..Μα δεν της το ζήτησε,κι εκείνη δεν τόλμησε να τον ρωτήσει..φοβηθηκε ..Δείλιασε..κι αν δεν 'ακουγε αυτο που ήθελε;κι αν οι σπουδες της ήταν μια προφαση για εκείνον ,να χωρίσουν χωρις να την πληγώσει;Γιατί η Ανδριαννα είχε μεγαλώσει με μεγάλη ανασφάλεια και χωρίς καθόλου αυτοπεποίθηση..Δεν είχε πιστεψει ποτε ότι αξιζε ν αγαπηθεί,ότι ήταν γοητευτική,ότι άρεσε..Την αποχαιρέτησε μ ενα φιλί ..Εβρεχε ατέλειωτα εκείνη τη μέρα..Εκείνος βγήκε απ το αεροδρόμιο και κάθησε να βρέχεται,ωσπου είδε τ αεροπλάνο της ν απογειώνεται,Δεν ήταν σίγουροι οι περαστικοί αν είδαν δάκρυα ή σταγόνες βροχής στο προσωπο του..
Μα η Ανδριάννα έκλαιγε..Ειχε φορεσει τα μαυρα της γυαλιά να μην την βλέπουν κι είχε κατακόκκινα τα όμορφα ,μεγάλα της μάτια..Θα τον ξανάβλεπε;θα την περίμενε;Πονούσε σ όλο της το σώμα..Ηθελε να φωνάξει να σταματήσουν ,να κατέβει..Ηταν λάθος..Αφού πονούσε τόσο,μόνο λάθος μπορεί να ήταν..Το αεροπλάνο απογειώθηκε..Της φάνηκε ότι τον ξεχώρισε να λούζεται μες στη βροχή..Ειχε πια φύγει..Για να γυρίσει μετά απο χρόνια..Τον πρώτο καιρό βέβαια προσπάθησαν να κρατήσουν επαφή..Ειχε πάει εκείνος κάποιες φορές να την δει..Ειχε έρθει εκείνη διακοπές..Μα η απόσταση κι ο χρόνος τους είχε απομακρύνει..Δεν τολμούσαν να ομολογήσουν ουτε στον εαυτό τους πια,ότι μετα απο τόσα χρόνια,ακόμα έτρεφαν αισθήματα ο ένας για τον άλλο..Νοσταλγία θα ναι,έλεγαν..έχει τελειώσει..Η Αντριαννα θα μ εχει ξεχάσει πια..με τετοια καριέρα..ποιος είμαι εγώ..σκεφτόταν εκείνος..Ο Αλέξης..αυτός μπορει να χει όποια θέλει,γιατι να θυμάται εμένα..σκεφτόταν εκείνη..
Ομως ήθελε πια να γυρίσει..Ειχε στείλει το βιογραφικό της σε μεγάλη εταιρεια στην πατρίδα της και είχε πάρει τη θέση..Η πρώτη μέρα,πάλι μια μέρα με βροχή,..Παρουσιάστηκε και περίμενε τον υπευθυνο προσωπικού να την πάει στο καινούριο γραφειο της...Η βροχη ,η συγκίνηση που ήταν πάλι εδώ..κι όχι για λίγο ,αλλα για να μείνει πια,την είχαν βυθήσει σε σκέψεις..Άνοιξε η πόρτα και μπήκε βρεγμένος ως το κοκκαλο ,ο υπευθυνος προσωπικου..Συγνωμη για την καθηστέρηση..η βροχή βλέπετε ,της είπε,χαμογελαστός..Μετά πάγωσε..κι εκείνη το ίδιο..Δεν μπορεί..Κι όμως..Είχαν βρεθεί και πάλι!!!!Σα να μην πέρασε ούτε μέρα,έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου..Αφησαν τα τυπικά της προσληψης για την άλλη μέρα κι έφυγαν μαζί,χωρίς ομπρέλα,με τη βροχή,την ευλογημένη βροχή να τους λούζει κι αυτοι να γελάνε,να πατάνε στα νερα ,να φιλιούνται μες στη μέση του δρόμου σα παιδια..Πηγαν σπίτι του ,κι όλα είχαν πέράσει,όλα είχαν ξεχαστεί..Ειχαν γίνει ένα κι ήταν λες και δεν ήθελαν να ξεκολήσουν πια ποτέ ,ο ένας απ τον άλλο..Σ αγαπώ της είπε,Πάντα,σ όλη μου τη ζωή σ αγαπούσα,του πε εκείνη..Μη μιλάς,μην εξηγείς,μη χαλάς τη στιγμη,την παρακάλεσε,Ασε τη σιωπή να μιλήσει..Αρκεί που είσαι εδώ,κι αν το θέλειις,θα σαι για πάντα..Μετα την πήγε στο αυτοκίνητο της..Να ταχτοποιηθει να δουν τι θα κάνουν,ν αποφασίσουν πού θα μείνουν,,Οικογένεια δεν είχε κανει κανένας απ τους δυο τόσα χρόνια..Ηταν η μοιρα τους να ναι μαζί..Το κάρμα όπως του άρεσε εκείνου να λέει..
Κι εκει ,μες στη βροχή που χώρισαν τους δρόμους της ζωης τους πριν χρόνια ,έδωσαν και τώρα βουβά,χωρίς λέξη ,μόνο με το βλέμμα,όρκους αγάπης,κι έρωτα Ξανασμιξαν κι ένωσαν τα όνειρα τους..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
