Η ερημιά πάνω στο πάτωμα κοιμάται
κι αφουγκράζεται τα σπλάχνα της ζωής
δύο πουλιά μέσα στο όνειρο πετάνε
στα πιο απάτητα λιβάδια της ψυχής.
Από τα μάτια μου ξεχύνονται ποτάμια
σπασμένο φως απ' τις ρωγμές τ' αυγερινού
μικρές σταγόνες που χορεύουν στα σκοτάδια
και καταχνιά απ' τις κουρτίνες τ' ουρανού.
Στον ομφαλό αυτού του χάους ξαπλωμένος
στα μονοπάτια που οδηγούνε στη σιωπή
ένας καθρέφτης που γελάει ραγισμένος
με πάει πίσω στην απόλυτη αρχή.
Εδώ περπάτησε ο χρόνος σαν παιδάκι
κι έφτιαξε θάλασσες και πέτρινα βουνά
εδώ φυτρώσαν οι ντροπές και η ανάγκη
αυτή που ζει και μεγαλώνει στα κρυφά.
Μα η αλήθεια μας γεννήθηκε στο χώμα
είναι σαν σκόνη που το σύμπαν κυβερνά
και η συγνώμη δεν μεγάλωσε ακόμα
είναι σαν σπόρος που φυτεύτηκε βαθιά.
