Η μοναξιά τα βράδια με σκοτώνει
τα δάκρυά μου σβήνω στο σεντόνι
και κάνω σιωπηλά την προσευχή μου
καινούργια αγάπη να φωλιάσει στην ψυχή μου
Μα βλέπω μερικούς κι αναρωτιέμαι
εάν αξίζει τελικά να αγαπιέμαι
εάν αξίζει την αγάπη μου να δίνω
σταγόνες από έρωτα να πίνω
Δεν κλαίω για κανέναν από εκείνους
τους άνδρες τους μικρούς, τους αρλεκίνους
κλαίω τα χρόνια μου που μοιάζουν πεταμένα
χωρίς αγάπη τα μετράω για χαμένα
Θέλω έναν άνδρα αληθινό να αγαπήσω
και τα κενά του με έρωτα να του καλύψω
έχω να δώσω αλλά θέλω και να πάρω
τη μοναξιά με μια κλωτσιά να τη σουτάρω
