| |
Προσπαθείς
-σχεδόν απεγνωσμένα-
να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή.
Περιμένεις,
την ευλογημένη συγκυρία,
που θα ξεκάνει τη λύπη σου.
Φαντάζεσαι,
πόσο ευτυχισμένος θα είσαι,
όταν όλα πάνε καλύτερα.
Κάποτε,
καταφέρνεις,
να βγεις στην επιφάνεια,
να επαναστατήσεις,
να γράψεις πέντε λέξεις,
να πάρεις μερικές ανάσες.
Αναπολείς τον ήλιο,
που φώτιζε το χαμογελαστό σου πρόσωπο.
Αρπάζεις την ελπίδα,
-όπου την βρεις-
απ’ τα μαλλιά,
την βάζεις μπροστά
και διατάζεις:
«Σώσε με!»
Πίνεις νερό, πίνεις μπύρα,
ερωτεύεσαι,
αργοπεθαίνεις.
Αν κοιτάξεις πίσω,
τα έκανες όλα σωστά.
Αν ξανακοιτάξεις,
ήταν όλα λάθος.
Οι μέρες περνούν.
Τα χρόνια περνούν.
Το μόνο που αλλάζει,
είναι οι ρυτίδες που πληθαίνουν,
σαν κάποιος να χαράζει πάνω στο δέρμα σου,
μ’ ένα κοφτερό μαχαίρι,
τις στιγμές που χάθηκαν.
Και τότε,
όταν είσαι έτοιμος να εκραγείς,
ν’ αλλάξεις διάσταση,
συμβαίνει κάτι:
Σε χαστουκίζει ένας ανέραστος τύπος,
συναντάς την γυναίκα της ζωής σου,
ή γράφεις ένα ποίημα σαν κι αυτό,
και λες:
Δεν γαμιέται.
Θα συνεχίσω,
όσο αντέχω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
