Ποσα κρυβονται πισω
απο μια τοσο απλη μασκα....
η πραγματικοτητα θολη
σαν στοιχειωμενο ονειρο
παρελαση πληγωμενων στιγμων
που δεν εχουν θεση στο παρον...
μακαρι να μπορουσα να σε σβησω...
να γδαρω το δερμα μου
να σε πεταξω σαν παλιο ρουχο..
ζεστο απο το συναισθημα
μουσκεμενο απο τη βροχη..
μα οι πιο βαθιες μνημες ειναι
που πονανε περισσοτερο...
δεμενη με σπαγγο η καρδια μου
σερνεται πισω μου
μα ακομη και μεσα στο σκοταδι
παντα καταφερνει να σε βρει...
μου στερησες την αγκαλια σου...
μαζι και την καρδια μου
μιας και χαθηκε καπου μεσα στα χερια σου..
